شبکه فضای دوردست ناسا

شبکه فضای دوردست ناسا ( دی اس ان ) ( به انگلیسی: DSN: NASA Deep Space Network ) شبکهٔ آنتن هایی می باشد که از ماموریت های فضاپیماها و مشاهدات فضایی رادیویی و راداری که به اکتشاف منظومهٔ خورشیدی کمک می کند، پشتیبانی می کند. این شبکه از ماموریت های خاص در مدار زمین نیز پشتیبانی می کند. دی اس ان هم اکنون از سه مرکز ارتباط عمیق فضایی که با ۱۲۰ درجه فاصله از یکدیگر بر روی زمین قرار گرفته اند، تشکیل شده است. یکی مرکز گلداستون در صحرای موهاوی در کالیفرنیا، دیگری در نزدیکی مادرید و سومی در نزدیکی کانبرا استرالیا. این قرارگیری به ارتباط بدون وقفهٔ زمین با فضاپیما کمک کرده و باعث شده است که دی اس ان بزرگترین و دقیق ترین مرکز ارتباط در جهان باشد. این مراکز همگی زیر نظر آزمایشگاه پیشرانه جت فعالیت می کنند. [ ۱]
گام های نخستین برای ایجاد دی اس ان در ژانویه سال ۱۹۵۸ برداشته شد، زمانی که آزمایشگاه پیشرانهٔ جت، زیر نظر ارتش ایالات متحده سامانه ردیابی رادیویی قابل حملی را در ایستگاه های نیجریه، سنگاپور و کالیفرنیا ایجاد کرد. این سیستم برای گرفتن امواج رادیویی ماهوارهٔ اکسپلورر ۱ ارتش آمریکا، اولین ماهوارهٔ آمریکایی که در مدار زمین قرار گرفت طراحی شده بود. [ ۲]
در سال ۱۹۵۸، جی پی ال از ارتش آمریکا جدا شد و به ناسا اضافه شد. وظیفهٔ اصلی آن طراحی و اجرای سفرهای فضایی به ماه و ساخت فضاپیماهای هوشمند بود. مدتی کوتاهی پس از آن ناسا مفهوم شبکه فضای دوردست را برای تمام ماموریت های در عمق فضا پیش کشید که نیاز هر مأموریت را به وسایل ارتباطی به صورت مجزا را از بین می برد. آموزش، پیشبرد، طراحی و مدیریت مجموعه برای همهٔ کاربران به خود دی اس ان محول شده بود. بر اساس این نیازها، این مرکز به یکی از قوی ترین مراکز توسعهٔ گیرنده های با نویز پایین، وسایل ردیابی، فاصله یابی، ارسال فرمان، پردازش سیگنال دیجیتال و جهت یابی در عمق فضا تبدیل شد. [ ۲]
هر مرکز مجهز به حداقل ۴ پایگاه عمیق فضایی با سیستم های دریافتی بسیار حساس و آنتن بشقابی است. این آنتن ها به ترتیب:
• یک آنتن ۳۴ متری ( قطر ) با کیفیت دریافت بالا
• یک آنتن ۳۴ متری جهت دهندهٔ موج ( به انگلیسی: Beam Waveguide ) ( از این نوع آنتن در پایگاه گلداستون سه عدد و در مادرید ۲عدد وجود دارد )
• یک آنتن ۲۶ متری
• یک آنتن ۷۰ متری[ ۳]