شبکه غذایی

شبکه غذایی ( به انگلیسی: Food web ) ، پیوند طبیعی زنجیره های غذایی و نمایش گرافیکی آنچه در یک جامعه زیست محیطی چه چیزی می خورد، است. نام دیگر شبکه غذا، سیستم برهم کنش مصرف کننده - منبع است. بوم شناسان به طور کلی می توانند همه شکل های حیات را به یکی از دو دسته با نام سطح پروردگی ( تغذیه ای ) تقسیم کنند: ۱ ) خودپروردگی و ۲ ) دگرپروردگی. خودپروده ها برای حفظ بدن خود، رشد، توسعه و تکثیر، مواد آلی را از مواد معدنی، از جمله کانی ها و گازهایی مانند دی اکسید کربن، تولید می کنند. این واکنش های شیمیایی به انرژی نیاز دارند که عمدتاً از خورشید و عمدتاً از طریق فتوسنتز به دست می آیند، اگرچه مقدار بسیار کمی از برق زایی زیستی در تالاب ها، [ ۱] و اهداکنندگان الکترون معدنی در چاه های گرمابی و چشمه های آب گرم به دست می آید. این سطوح تغذیه ای دوتایی نیستند، اما شیبی را تشکیل می دهند که شامل خودپرورده های کامل است که تنها منبع کربن خود را از جو به دست می آورند، آمیزه پرورده ها ( مانند گیاهان گوشت خوار ) ، که جانداران خودپرورده هستند که تا حدی ماده آلی را از منابعی به جز جو به دست می آورند و درپرورده های کاملی که برای به دست آوردن مواد آلی باید تغذیه شوند.

شبکۀ غذایی (Food Web)
انتقال انرژی از سلسله ای از موجودات زنده که در آن هریک، موجود پایین دستی را در زنجیرۀ غذایی می خورد، یعنی گیاه را گیاه خوار می خورد و گیاه خوار هم خود طعمۀ گوشت خوار می شود، و این گوشت خوار نیز خود طعمۀ گوشت خوار بزرگ تری می شود. اما، در زنجیره های خطی غذایی روابط تغذیه ای بدان صورت که در بسیاری از اجتماعات زیستی یافت می شود، نیست و در این اجتماعات اکثر گونه ها از چندین گونۀ دیگر تغذیه می کنند و خود غذای چند گونۀ دیگر می شوند. روابط و مناسبات تغذیه ای بین گونه ها در داخل یک اجتماع زیستی را می توان شبکه ای درهم آمیخته از برهم کنش ها، یعنی شبکۀ غذایی (یا شبکۀ تغذیه)، تلقی کرد. در بازنمایی های نموداری، گونه ها را به صورت نقطه نشان می دهند، که پیکان هایی این نقطه ها را به هم وصل می کند که نمایانگر این است که کدام گونه چه گونه ای را می خورد. هر چند که این رویکرد برهم کنش های غیر تغذیه ای را نادیده می انگارد، شبکۀ غذایی هنوز هم شیوه ای مفید برای خلاصه کردن این جنبۀ مهم ساختار اجتماع زیستی است. سه نوع اساسی شبکۀ غذایی وجود دارد. اولی نشان می دهد که آیا بین گونه ها پیوندهای تغذیه ای برقرار است یا خیر، اما دربارۀ بسامد یا قدرت این پیوندها چیزی نمی گوید. نوع دوم، نشانه ای از مقدار انرژی جاری بین گونه ها را از طریق تغییر دادن ضخامت پیکان های ربط دهنده نشان می دهد. نوع سوم مهم ترین برهم کنش ها را، از نظر تأثیر آن ها بر ساختار اجتماع زیستی (که این تأثیر به کمک اثر آن ها بر فراوانی سایر گونه ها سنجیده می شود) عرضه می کند. شبکه های تغذیۀ بسیاری تولید، و چندین الگوی عام برای آن تدوین شده است، و در نظریه های فراوانی آن را توضیح داده اند. اما، اکنون بسیاری از متخصصان اکولوژی بر این نظرند که برخی از این الگوها ممکن است صرفاً حاصل داده های ناقص دربارۀ آن چیزهایی باشد که این شبکه ها بر پایۀ آن ها استوار است. مثلاً، به نظر می رسد که برخی الگوها بسته به این موضوع تغییر می کند که اجتماع زیستی با چه فشردگی نمونه برداری می شود، و نیز بستگی دارد به این که گونه های مختلف (به دلایل عملی) تا چه میزانی در نقطه ای در شبکۀ غذایی جمع می شود.