شبکه غذایی دریایی

در مقایسه با محیط های خشکی، محیط های دریایی دارای هرم های زیست تودهای هستند که دارای پایه وارونه هستند. به طور خاص، زیست توده مصرف کنندگان ( سرپایان، کریل، میگو، ممزو ص. ر و ماهی غذایاب ) بزرگتر از زیست توده تولیدکنندگان اولیه است. این اتفاق رخ می دهد زیرا تولیدکنندگان اولیه اقیانوس ها فیتوپلانکتون های کوچکی هستند که به سرعت رشد می کنند و تکثیر می شوند؛ بنابراین یک توده کوچک می تواند سرعت تولید اولیه سریعی داشته باشد. در مقابل، بسیاری از تولیدکنندگان اولیه مهم خشکی، مانند جنگل های بالغ، به کندی رشد و تولیدمثل می کنند؛ بنابراین برای دستیابی به همان نرخ تولید اولیه، توده بزرگ تری مورد نیاز است.
به دلیل این وارونگی، این زئوپلانکتونها هستند که بیشتر زیست توده جانوران دریایی را تشکیل می دهند. به عنوان مصرف کنندگان اولیه، زئوپلانکتون ها پیوند حیاتی بین تولیدکنندگان اولیه ( عمدتاً فیتوپلانکتون ) و بقیه شبکه غذایی دریایی ( مصرف کنندگان ثانویه ) هستند. [ ۲]