شبکهٔ حقانی یک گروه شبه نظامی در مناطق مرزی افغانستان و پاکستان است. مقر اصلی این شبکه دقیقاً معلوم نیست اما به نظر می رسد وزیرستان شمالی واقع در مناطق قبیله ای فدرال پاکستان مهمترین پایگاه این شبکه باشد. هر چند این گروه در مناطق مختلف مرزی افغانستان به ویژه پکتیا، پکتیکا و خوست و پاکستان فعالیت دارد.
... [مشاهده متن کامل]
رهبران این شبکه از قبیلهٔ «زدران» قوم پشتون ساکن ولایت پکتیکا هستند. مولوی جلال الدین حقانی در سال ۱۳۷۰ ه. ش موفق شد شهر خوست مرکز ولایت خوست را از تسلط حکومت نجیب الله درآورد. وی در نخستین کابینهٔ مجاهدین پس از سقوط کابل در سال ۱۳۷۱ پست وزارت دادگستری را بر عهده داشت. چند سال بعد متحد طالبان شد و در حکومت طالبان پست هایی همچون فرماندهی طالبان در شمال کابل، وزیر مناطق مرزی و امور قبایلی را بر عهده داشت.
در زمان رونالد ریگان رئیس جمهوری دههٔ ۸۰ میلادی آمریکا، نیز به کاخ سفید دعوت و با حمایت آمریکا و پاکستان در اواسط دههٔ ۹۰ به همراه دیگر گروه های طالبان بر افغانستان مسلط شد. اما پس از اشغال این کشور از سوی آمریکا به دشمن واشینگتن تبدیل شده و علیه آن ها جنگید. این دشمنی پس از حملهٔ آمریکا به مقر بن لادن در سال جاری اوج گرفت که حمله به پایگاه بگرام در افغانستان به فاصلهٔ دو هفته پس از انتشار خبر کشته شدن بن لادن نخستین واکنش آن ها علیه اقدام آمریکا بود.
آمریکا گفته است که شبکهٔ حقانی از جولانگاه های امن خود در پاکستان دست به عملیات می زند و بارها از پاکستان خواسته است ارتباط خود با شبکهٔ حقانی را قطع کند.
مقامات آمریکایی، شبکهٔ حقانی را «خانواده ای از جنایت کاران و قاچاقبران مرزی» می نامد که در سال های پس از ورود نیروهای ناتو به آن کشور به عنوان یک عامل اصلی حملات انتحاری و تلفات به نیروهای بین المللی کمک به امنیت در افغانستان، شهرتی شگفت آور به دست آورد. عمده ی ثروت آنها به واسطه ی قاچاق مواد مخدر و آدم ربایی و قتل و انتحاری های هدف دار مابین مردم افغانستان است و آنها به تولید سلاح و مهمات جنگی نیز می پردازند. شبکهٔ حقانی در زمان سقوط دولت کمونیستی افغانستان به صورت یک گروه سازمان یافته از «مجرمان و جنایت کاران» شکل گرفت و در طول چندین دهه جنگ در افغانستان به «آدم ربایی، اخاذی، قاچاق، و حتی حمل و نقل» پرداخته است. سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا و مقامات ارتش ایالات متحده از شبکهٔ حقانی به عنوان «مرگ بارترین گروه شورشی در افغانستان» یاد می کنند.
... [مشاهده متن کامل]
رهبران این شبکه از قبیلهٔ «زدران» قوم پشتون ساکن ولایت پکتیکا هستند. مولوی جلال الدین حقانی در سال ۱۳۷۰ ه. ش موفق شد شهر خوست مرکز ولایت خوست را از تسلط حکومت نجیب الله درآورد. وی در نخستین کابینهٔ مجاهدین پس از سقوط کابل در سال ۱۳۷۱ پست وزارت دادگستری را بر عهده داشت. چند سال بعد متحد طالبان شد و در حکومت طالبان پست هایی همچون فرماندهی طالبان در شمال کابل، وزیر مناطق مرزی و امور قبایلی را بر عهده داشت.
در زمان رونالد ریگان رئیس جمهوری دههٔ ۸۰ میلادی آمریکا، نیز به کاخ سفید دعوت و با حمایت آمریکا و پاکستان در اواسط دههٔ ۹۰ به همراه دیگر گروه های طالبان بر افغانستان مسلط شد. اما پس از اشغال این کشور از سوی آمریکا به دشمن واشینگتن تبدیل شده و علیه آن ها جنگید. این دشمنی پس از حملهٔ آمریکا به مقر بن لادن در سال جاری اوج گرفت که حمله به پایگاه بگرام در افغانستان به فاصلهٔ دو هفته پس از انتشار خبر کشته شدن بن لادن نخستین واکنش آن ها علیه اقدام آمریکا بود.
آمریکا گفته است که شبکهٔ حقانی از جولانگاه های امن خود در پاکستان دست به عملیات می زند و بارها از پاکستان خواسته است ارتباط خود با شبکهٔ حقانی را قطع کند.
مقامات آمریکایی، شبکهٔ حقانی را «خانواده ای از جنایت کاران و قاچاقبران مرزی» می نامد که در سال های پس از ورود نیروهای ناتو به آن کشور به عنوان یک عامل اصلی حملات انتحاری و تلفات به نیروهای بین المللی کمک به امنیت در افغانستان، شهرتی شگفت آور به دست آورد. عمده ی ثروت آنها به واسطه ی قاچاق مواد مخدر و آدم ربایی و قتل و انتحاری های هدف دار مابین مردم افغانستان است و آنها به تولید سلاح و مهمات جنگی نیز می پردازند. شبکهٔ حقانی در زمان سقوط دولت کمونیستی افغانستان به صورت یک گروه سازمان یافته از «مجرمان و جنایت کاران» شکل گرفت و در طول چندین دهه جنگ در افغانستان به «آدم ربایی، اخاذی، قاچاق، و حتی حمل و نقل» پرداخته است. سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا و مقامات ارتش ایالات متحده از شبکهٔ حقانی به عنوان «مرگ بارترین گروه شورشی در افغانستان» یاد می کنند.
