شبکه ترکیبی

شبکه های ترکیبی [ ۱] پروتکل های مسیریابی هستند که با استفاده از زنجیره ای از سرورهای پراکسی معروف به میکس [ ۲] ؛ابتدا پیام ها را از چندین فرستنده دریافت می کنند، آنها را به هم می ریزند و سپس به ترتیب تصادفی مجدداً به مقصد بعدی پیام ها را ارسال می کنند. بنابراین این امر پیوند بین منبع درخواست و مقصد را قطع می کند و ردیابی ارتباطات سرتاسری را برای استراق سمع دشوارتر می کند. علاوه بر این، میکس ها فقط گره ای را که فوراً پیام را از آن دریافت کرده اند می شناسند ، و در مقابل، تنها مقصد فوری را برای ارسال پیام های به هم ریخته به آن می شناسند، که این شبکه را در برابر گره های ترکیبی مخرب مقاوم می کنند. [ ۳] [ ۴]
شبکه های ترکیبی   پروتکل های مسیریابی هستند که با استفاده از زنجیره ای از سرورهای پراکسی معروف به میکس   ؛ابتدا پیام ها را از چندین فرستنده دریافت می کنند، آنها را به هم می ریزند و سپس به ترتیب تصادفی مجدداً به مقصد بعدی پیام ها را ارسال می کنند. بنابراین این امر پیوند بین منبع درخواست و مقصد را قطع می کند و ردیابی ارتباطات سرتاسری را برای استراق سمع دشوارتر می کند. علاوه بر این، میکس ها فقط گره ای را که فوراً پیام را از آن دریافت کرده اند می شناسند ، و در مقابل، تنها مقصد فوری را برای ارسال پیام های به هم ریخته به آن می شناسند، که این شبکه را در برابر گره های ترکیبی مخرب مقاوم می کنند.  
هر پیام با استفاده از رمزنگاری کلید عمومی برای هر پروکسی رمزگذاری می شود. رمزگذاری حاصل مانند یک عروسک روسی لایه بندی شده است ( به جز اینکه هر "عروسک" به همان اندازه است و سایزش تفاوت نمی کند ) همراه با پیام که به عنوان درونی ترین لایه قرار گرفته است. هر سرور پروکسی لایه رمزگذاری خود را حذف می کند تا نشان دهد که کجا پیام بعدی را ارسال کند. اگر همه سرورهای پراکسی به جز یکی توسط ردیاب در معرض خطر قرار گیرند، هنوز هم می توان در برابر برخی از دشمنان ضعیف تر، غیر قابل دسترس بود.
دیوید چاوم مفهوم شبکه های مخلوط را در سال ۱۹۷۹ در مقاله خود منتشر کرد: "پست الکترونیکی غیرقابل ردیابی، آدرس های برگشتی، و نام مستعار دیجیتال".
این مقاله برای کار پایان نامه کارشناسی ارشد او بود، مدت کوتاهی پس از اینکه او برای نخستین بار از طریق کار رمزنگاری کلید عمومی، مارتین هلمن، ویتفیلد دیفی و رالف مرکل به حوزه رمزنگاری معرفی شد. در حالی که رمزنگاری کلید عمومی امنیت اطلاعات را رمزگذاری می کند، دیوید چاوم معتقد بود که آسیب پذیری های حریم خصوصی شخصی در متا داده های موجود در ارتباطات وجود دارد. برخی از آسیب پذیری هایی که باعث به خطر افتادن حریم خصوصی شخصی می شد، شامل زمان ارسال و دریافت پیام ها، اندازه پیام ها و آدرس فرستنده اصلی بود. او در کار خود از مقاله مارتین هلمن و ویتفیلد «New Directions in Cryptography» استناد می کند.