شبول
لغت نامه دهخدا
شبول. [ ش ُ ] ( ع اِ ) ج ِ شبل. بچه شیر. ( از اقرب الموارد ). رجوع به شبل شود.
شبول. [ ش ُ ] ( اِخ ) بطنی است از مصاعب از صقور ( الصکور ) از جبل ازعمارات از عنزة. ( از معجم قبائل العرب ج 2 ص 579 ).
شبول. [ ش ُ ] ( اِخ ) نام قبیله ای است در قریه شجره واقع در ناحیه رمثا در منطقه عجلون اقامت دارند. گویند این قبیله از حجاز به این منطقه مهاجرت کرده اند و آن بطنی است از قبیله تثبیت از بنی عقبة که در آغاز در قریه ریمون در جوار قدس فرود آمدند و سپس شاخه ای از شجره از آنجا برفت ، این قبیله به سه بطن تقسیم میگردد: راشد،طواهر و نمورة. ( از معجم قبائل العرب ج 2 ص 579 ).
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید