شِبْلی، جعفر بن یونس (۲۴۷ ـ بغداد ۳۳۴ ق)
عارف و از اکابر مشایخ صوفیه. فقیهی مالکی مذهب بود. اصل او از روستای اسروشنۀ خراسان بود، خود در سامرّا به دنیا آمد و سال ها والی همدان شد. گویند زمانی به سفارت، به نزد خلیفۀ بغداد آمد و در آن جا، جذب صوفیان شد و به دست خیر نسّاج توبه کرد و بقیۀ عمر را در بغداد به ریاضت گذرانید. با جنید و دیگر مشایخ مصاحبت داشت و او را بسیار محترم می شمردند. جنید او را تاجِ صوفیان می دانست. از وی اشارات بسیاری در علوم و مقامات عارفان به جای مانده است.
عارف و از اکابر مشایخ صوفیه. فقیهی مالکی مذهب بود. اصل او از روستای اسروشنۀ خراسان بود، خود در سامرّا به دنیا آمد و سال ها والی همدان شد. گویند زمانی به سفارت، به نزد خلیفۀ بغداد آمد و در آن جا، جذب صوفیان شد و به دست خیر نسّاج توبه کرد و بقیۀ عمر را در بغداد به ریاضت گذرانید. با جنید و دیگر مشایخ مصاحبت داشت و او را بسیار محترم می شمردند. جنید او را تاجِ صوفیان می دانست. از وی اشارات بسیاری در علوم و مقامات عارفان به جای مانده است.