شبستری محمود

[ویکی نور] شیخ سعدالدین محمود بن امین الدّین عبدالکریم بن یحیی شبستری تبریزی از عرفا و شعرای نامی قرن هشتم هجری قمری است. او در سال 687 ق در ایام سلطنت کیخاتون در قصبه ی شبستر واقع در هشت فرسخی تبریز متولّد شد و در عهد سلطان خدابنده و ابوسعید بهادرخان در شهر تبریز مرجع علماء و فضلا بود. شبستری پس از کسب دانش در تبریز به سفرهای درازی که در مصر، شام، حجاز داشته به خدمت مشایخ بزرگ رسیده و از آنان کسب فیض کرده است. او در تصوّف مرید و شاگرد شیخ بهاءالدین یعقوب تبریزی است. وی چندی در کرمان رحل اقامت افکند و در آن جا تأهّل اختیار نمود و اولاد و احفادی از او به وجود آمده است که جمعی از ایشان اهل قلم و کمال بوده و به خواجگان شهرت یافته اند. شبستری پسری به نام عبدالله داشته که جوانی فاضل و کامل و ماهر در علوم مختلف به خصوص ریاضی بوده است.
وی از جانب سمرقند به دربار روم رفته و سلطان سلیم او را بسیار تعظیم کرده است. شیخ عبدالله مثنوی بنام شمع و پروانه به نام سلطان سلیم سروده و نیز رساله ای به زبان فارسی در قواعد معمّا به نام سلطان مذکور نوشته است. شبستری سرانجام به تبریز بازگشته و در سال 720 ق در 33 سالگی وفات نموده و در شبستر وسط باغچه ی گلشن در جوار مزار استادش بهاءالدین یعقوب تبریزی مدفون شده است.
از شیخ محمود شبستری چند اثر به نظم و نثر باقی مانده که مهمّترین آن ها گلشن راز است. اثر منظوم دیگر شیخ «سعادت نامه» است در سه هزار بیت که در هشت باب و هر باب مشتمل بر فصول و حکایات و تمثیلاتست. از جمله ی آثار منثور او یکی رساله «حق الیقین فی معرفة ربّ العالمین» و دیگری «مرآت المحققین» است.
حق الیقین فی معرفة رب العالمین (رساله حق الیقین) / نوع اثر: کتاب / نقش: نویسنده
مجموعه رسائل عوارف المعارف