شب یَلدا یا شب چلّه یکی از کهن ترین جشن های ایرانی و جشن های زرتشتی است.
سیستانی ها اعتقاد دارند که دو چله وجود دارد؛ چله کوچک که اصطلاح قدیمی آن «چله خرد» و چله بزرگ که به «چله کلو» معروف است. چله کوچک و بزرگ از اول دی ماه آغاز و تا ۱۰بهمن ماه ادامه دارد.
... [مشاهده متن کامل]
شب چله به گاه شماری مردم سیستان ارتباط دارد زیرا مردم این منطقه با یک تقویم و گاه شماری ویژه خود شب چله را مشخص می کردند. ابوریحان بیرونی این گاه شماری قدیمی سیستان را در کتاب ماللهند خود به نقل از ابوسعید آورده است. در تاریخ کهن سیستان ماه های قدیمی ویژه خود مردم منطقه وجود داشت که شروع آن از چله بود که به آن کریست می گفتند. در سیستان نام های محلی دیگری برای ماه های قمری وجود داشته که هنوز هم در میان سپید مویان منطقه کاربرد دارد.
اعضای فامیل با رفتن به خانه سپید مویان و سالخوردگان این شب را در حلقه خانواده و بزرگان به صبح می رساندند. دور کرسی چوبی یا بخاری هیزمی جمع می شدند و به قصه های بزرگترها و شاهنامه خوانی ها گوش فرا می دادند.
در شب یلدا در منطقه سیستان رسم بر این است که صاحب خانه، دیوان حافظ را به بزرگتر فامیل که سواد دارد، می دهد. سپس هر یک از میهمانان نیت کرده و بزرگ مجلس، این جمله را می گوید و تفألی به گنجینه حافظ می زند: «ای حافظِ شیرازی/ تو محرم هر رازی/ بر ما نظر اندازی/ قسم به قرآن مجیدی که در سینه داری…»
این شب نشینی ها بهانه ایی برای دور هم جمع شدن و شعر خوانی بود. رستم و سهراب هم بر سر سفره آمده و نقش آفرینی می کردند. پدران خوش صدای منازل آنچه را فردوسی گفته بود تحت عنوان ( شاه نُومَه خوانی ) برای اهل منزل بازگو کرده و می خواندند.
سیستانی ها اعتقاد دارند که دو چله وجود دارد؛ چله کوچک که اصطلاح قدیمی آن «چله خرد» و چله بزرگ که به «چله کلو» معروف است. چله کوچک و بزرگ از اول دی ماه آغاز و تا ۱۰بهمن ماه ادامه دارد.
... [مشاهده متن کامل]
شب چله به گاه شماری مردم سیستان ارتباط دارد زیرا مردم این منطقه با یک تقویم و گاه شماری ویژه خود شب چله را مشخص می کردند. ابوریحان بیرونی این گاه شماری قدیمی سیستان را در کتاب ماللهند خود به نقل از ابوسعید آورده است. در تاریخ کهن سیستان ماه های قدیمی ویژه خود مردم منطقه وجود داشت که شروع آن از چله بود که به آن کریست می گفتند. در سیستان نام های محلی دیگری برای ماه های قمری وجود داشته که هنوز هم در میان سپید مویان منطقه کاربرد دارد.
اعضای فامیل با رفتن به خانه سپید مویان و سالخوردگان این شب را در حلقه خانواده و بزرگان به صبح می رساندند. دور کرسی چوبی یا بخاری هیزمی جمع می شدند و به قصه های بزرگترها و شاهنامه خوانی ها گوش فرا می دادند.
در شب یلدا در منطقه سیستان رسم بر این است که صاحب خانه، دیوان حافظ را به بزرگتر فامیل که سواد دارد، می دهد. سپس هر یک از میهمانان نیت کرده و بزرگ مجلس، این جمله را می گوید و تفألی به گنجینه حافظ می زند: «ای حافظِ شیرازی/ تو محرم هر رازی/ بر ما نظر اندازی/ قسم به قرآن مجیدی که در سینه داری…»
این شب نشینی ها بهانه ایی برای دور هم جمع شدن و شعر خوانی بود. رستم و سهراب هم بر سر سفره آمده و نقش آفرینی می کردند. پدران خوش صدای منازل آنچه را فردوسی گفته بود تحت عنوان ( شاه نُومَه خوانی ) برای اهل منزل بازگو کرده و می خواندند.
