شاید وقتی دیگر

مدبّر، گویندهٔ گفتارِ متنِ فیلم های تلویزیونی، در نمایی از یک فیلمِ مستند همسرش، کیان، را در سواریکارگردان و تدوینگر مرد بیگانه را که عتیقه فروش است و حق نگر نام دارد می جوید. در دیدار با حق نگر درمی یابد که زنی که در فیلم دیده ویدا است که خواهر دوقلوی کیان و همسر حق نگر است. مدبّر به بهانهٔ ساختن فیلمی دربارهٔ آثار عتیقه همراه همکارانش به خانهٔ حق نگر راه یافته و از کیان می خواهند که به جمع ایشان بپیوندد. کیان پس از دیدارِ ویدا پی می برد که پدرشان در کودکی مُرده و مادر نیز کیان را از سرِ تنگدستی سر راهی گذاشته و او را زن و مردی دیگر پرورده اند. کیان پس از ترک خانهٔ حق نگر آسوده می شود که خود را بازیافته است.
فیلمنامهٔ این فیلم با نامِ وقت دیگر، شاید . . . با طرحِ جلدی کارِ آیدین آغداشلو به سالِ ۱۳۶۸ به وسیلهٔ انتشارات ابتکار چاپ شد.
بابک بیات موسیقیِ این فیلم را ساخت. در رأی گیریِ سالِ ۱۳۸۷ مجلّهٔ صنعت سینما این بهترین موسیقیِ فیلم در تاریخ سینمای ایران شناخته شد.
سالِ ۱۳۶۶ فیلمبرداری به انجام رسید و، علی رغمِ گمانِ بیضایی که فیلم به جشنواره نمی رسد، در جشنواره فجر ۱۳۶۶ به نمایش درآمد. چند سال پس از نمایشش در سینماها، شاید وقتی دیگر عصرِ روزِ جمعه ای در اسفندِ ۱۳۷۰ از شبکهٔ ۱ تلویزیونِ دولتیِ ایران هم پخش شد.
. . . آخرین روز ششمین جشنواره ( بهمن ۱۳۶۶ ) . . . که بنا بود شاید وقتی دیگر . . . ساعت هشت صبح در سینما شهر قصه به نمایش درآید تا کمتر کسی آن را ببیند، غافل از آن که دوستداران سینما از شب پیش با پتو در کنار سینما اطراق کرده بودند و وقتی صبح علی الطلوع همراه با هوشنگ گلمکانی، مسعود مهرابی و عباس یاری به سینما رسیدیم، دیدیم اصلاً نمی شود وارد پیاده رو شد، چه برسد به آن که کارت های مان را به گیشه ارائه بدهیم. . . .
شهرام جعفری نژاد، ۱۳۹۶
. . . فیلم بیضایی به لحاظ پیچیدگی هنری و ژرفای فکر از مارنی پیشی گرفته است.