شاکرا

[ویکی الکتاب] معنی إِمَّا: اگر- یا - چون (کلمه إمّا مرکب است از ان شرطیه و مای زائده ، و اگر این ما ، زائده نبود جائز نبود که نون تاکید ثقیله در آخر فعل شرط در عباراتی نظیر"إِمَّا یَبْلُغَنَّ " بیاید ، در آید ، اثر ماء زائده این است که چنین کاری را تجویز میکند. از طرفی ترکیب د...
ریشه کلمه:
شکر (۷۵ بار)

ثنا گوئی در مقابل نعمت. در مجمع فرموده: شکر اعتراف به نعمت است توأم با نوعی تعظیم. رمّانی گفته: شکر اظهار نعمت است راغب گوید: شکر یادآوری نعمت و اظهار آن است... ضد آن کفر به معنی نسیان و پوشاندن نعمت است... شکر بر سه نوع است: شکر قلب و آن یادآوری نعمت است. شکر زبان و آن ثناگوئی در مقابل نعمت است. شکر جارح وآن مکافات نعمت به قدر قدرت است. بقیه مطلب در «حمد» گذشت. شکر فقز در مقابل نعمت و بذل است. چنانکه فرموده ، ، . شکور: صیغه مبالغه است و آن وصف خدا و بنده هر دو آمده است مثل ، ، . در وصف حضرت نوح آمده . شکور به ضمّ (ش) مصدر است به معنی شکر . در اینجا لازم است به چند مطلب اشاره شود: 1- شکر خدا یاد آوری نعمتهای او ثناگوئی در مقابل آنها است چنانکه فرموده . اعمال مذهبی و اطاعت پروردگار بهترین شکر در مقابل نعمتها است . وآن قسم سوم از اقسام شکر است که از راغب نقل گردید. سجده شکر، نماز شکر، احسان و ولیمه شکر از قبیل است روایت شده: چون سر ابن زیاد را به مدینه آوردند حضرت سجّاد علیه السلام به شکرانه آن قدری میوه بر اهل مدینه تقسیم فرمود. 2- شکر از بنده همان است که گفته شد. شکر از خدا مجازات عمل صالح بنده است و خداوند از این عمل شاکر و شکور است . ایضاً . چنین عمل را عمل مشکور نعمت گوئیم . 3- شکر سبب مزید نعمت است چنانکه فرموده . در تفسیر عیاشی از حضرت امام صادق علیه السلام نقل است هر بنده‏ای که خدا به او نعمت بدهد در قلبش آن را بداند - و در روایتی با قلبش به‏آن اقرار کند - و با زبان خدا را حمد نماید شخن او به آخر نمی‏رسد تا خدا به زیادت فرمان دهد. از این قبیل روایت بسیار می‏توان یافت. آیه . نیز مطلب آیه فوق را می‏رساند. نا گفته نماند ذیل آیه اول «وَ لَئِن کَفَرْتُمْ اِنَّ عَذابی لَشَدیدٌ» عکس مطلب را روشن می‏کند یعنی کفران نعمت سبب از بین رفتن آن است و اگر ظاهراً هم از بین نرود به نقمت مبدل می‏شود و روسیاهی به بار می‏آورد. 4- شکر گزار بنده حکیم و دارای درک است . 5- در قرآن مجید راجع به شکر بسیار تشویق شده است. آنچه از دست بندگان آید همان است که نعمتهای خدا را یاد اورند و ثنا گوئی پردازند دراینجا چند حدیث از کافی باب شکر نقل می‏شود: عَنْ اَبی عَبْدِاللّهِ علیه السلام قالَ: شُکْرُ النِّعِمِ اِجْتِنابُ الْمَحارِمِ وَ تَمامُ الشُّکْرِ قَوْلُ الرَّجُلِ: اَلْحَمْدُلَلّهِ رَبِّ الْعالَمینَ. عَنْ مُعَمَّرِ بْنِ خَلّادِ قالَ سَمِعَتُ اَبَاالْحَسَنِ صَلَواتُ اللّهِ عَلَیْهِ یَقُولُ: مَنْ حَمِدَاللّهِ عَلَی النِّعْمَةِ فَقَدْ شَکَرَهُ وَ کانَ الْحَمْدُ اَفْضَلُ «مِنْ» تِلْکَ النِّعْمَةِ. عَنْ صَفْوانِ الْجَمّالِ عَنْ اَبی عَبْدِاللّهِ قالَ: قالَ لی ما اَنْعَمَ اللّهُ عَلی عَبْدٍ بِنِعْمَةٍ صَغُرَتْ اَوْ کَبُرَتْ، فَقالَ الْحَمْدُلِلّهِ فَقَدْ اَدّی شُکْرَها.