شاکد

لغت نامه دهخدا

شاکد. [ ک ِ ] ( ع ص ) دهنده و بخشنده. ( از اقرب الموارد ). شاکر: انه لشاکر شاکد . ( از ذیل اقرب الموارد بنقل از تاج العروس ).

پیشنهاد کاربران

شاکِد: المُعطی، المُکرِم.
لایکون الشاکِرُ إلّا أن یکون شاکِداً = شُکرگزار نیست مگه بخشنده وکریم باشد.
المُعطی الکریم هو الشاکر لله الشکور؛ فهو الشاکد حقاً=
کسیکه عطاء وإکرام را میبخشد؛ به راستی شاکر خداوند هست.
...
[مشاهده متن کامل]

الشکد:العطاء الأول؛ المجازات:العطاء المُقابل =الشُکم.
شُکرگزار انکه به عطاء کردن وبخشیدن، شروع میکند.
شَکَرَ: أثنی علیه بما أولاه من المعروف.
شَکَبَ = شَکَدَ.
کداء: إستشکد: طلب الشَکَد. = درخواست کننده عطاء وکمک و. . .
جاء یستشکدنی فاشکدتهُ = از من کمک خواست؛ وکمکش کردم.
. . .
چاکر ( فارسی ) با شاکد ( عربی ) هیچ ارتباطی ندارد.
شاکر ( عربی ) کاملا اصلش عربی هست واینقدر جعل تاریخ وتحریف نکنید!

بپرس