شاپور دوم ( به پارسی میانه: 𐭱𐭧𐭯𐭥𐭧𐭥𐭩 ت. ت. 'شَهْپُوهْرْ' ؛ ۳۰۹ – ۳۷۹ میلادی ) ، مشهور به شاپور بزرگ یا شاپور کبیر و ملقب به شاپور ذوالاکتاف، دهمین شاهنشاه ایران و انیران از خاندان ساسان از سال ۳۰۹ تا ۳۷۹ میلادی در ایران شهر بود. شاپور پس از برادرش آذرنرسی بر تخت نشست. او پیش از اینکه به دنیا بیاید، پادشاه شد. او پسر هرمز دوم بود و با مدت هفتاد سال پادشاهی، طولانی ترین پادشاهی را در میان تمام شاهان ایران دارا می باشد. وی پس از قدرت گرفتن، اعرابی را که به بخش های جنوبی شاهنشاهی ساسانی تاخت آورده بودند، به شدت تنبیه کرد و امنیت را به مرزهای جنوبی بازگرداند. پادشاهی وی پیش از خسرو یکم شاهد تجدید حیات نظامی کشور و گسترش قلمرو آن بود که آغاز نخستین دوران طلایی ساسانیان بود؛ بنابراین او با شاپور یکم، قباد یکم، خسرو یکم و خسرو دوم، یکی از درخشان ترین پادشاهان ساسانی شمرده می شود.
... [مشاهده متن کامل]
شاپور دوم سیاست سخت مذهبی را دنبال کرد. در زمان فرمانروایی او، مجموعه اوستا، متون مقدس زرتشت تکمیل شد، بدعت و ارتداد مجازات شدند و مسیحیان مورد آزار و اذیت قرار گرفتند. البته دومی واکنشی علیه رسمیت یافتن مسیحیت در امپراتوری روم توسط کنستانتین یکم بود. شاپور دوم، مانند شاپور یکم، با یهودیان که در آزادی نسبی زندگی می کردند و مزایای زیادی در دوره خود به دست آورد، دوستانه رفتار می کرد. در زمان مرگ شاپور، شاهنشاهی ساسانی از همیشه قوی تر بود و دشمنانش در شرق آرام بودند و ارمنستان تحت کنترل ساسانیان بود.
او پادشاهی مقتدر بود و در دوران پادشاهی او شاهنشاهی ساسانی یک دوره پر رونق و شکوه را تجربه کرد. او از جمله واپسین شاه ساسانی است که خودشان را از نژاد ایزدان می انگاشتند و سنگ نوشته ای از او در تاق بستان به یادگار مانده است.
سه تن از پادشاهان ساسانی و شخصیت های مهم ساسانی و دوره های بعدی شاپور نام گرفتند. شاپور برگرفته از ایرانی باستان xšāyaθiyahyā - puθra - به معنی «پسر پادشاه» و در اصل باید عنوان باشد که از دهه های پایانی قرن ۲ میلادی به عنوان اسم شخصی به کار رفته، گرچه در لیست اسامی پادشاه های پارتی در تاریخ نگاری عرب - پارسی نابه همگام دیده می شود. صورت های دیگر این نام شامل پارتی šhypwhr، ساسانی:šhpwr - y، پهلوی مانوی: š’bwhr، پهلوی کتاب نویس šhpwhl، ارمنی šapowh، سریانی šbwhr، سغدی š’p ( ‘ ) wr، یونانی Sapur, Sabour , Sapuris، لاتین Sapores , Sapor، عربی سابور و شابور، فارسی نو شاپور، شاهپور و شاهفور است.
... [مشاهده متن کامل]
شاپور دوم سیاست سخت مذهبی را دنبال کرد. در زمان فرمانروایی او، مجموعه اوستا، متون مقدس زرتشت تکمیل شد، بدعت و ارتداد مجازات شدند و مسیحیان مورد آزار و اذیت قرار گرفتند. البته دومی واکنشی علیه رسمیت یافتن مسیحیت در امپراتوری روم توسط کنستانتین یکم بود. شاپور دوم، مانند شاپور یکم، با یهودیان که در آزادی نسبی زندگی می کردند و مزایای زیادی در دوره خود به دست آورد، دوستانه رفتار می کرد. در زمان مرگ شاپور، شاهنشاهی ساسانی از همیشه قوی تر بود و دشمنانش در شرق آرام بودند و ارمنستان تحت کنترل ساسانیان بود.
او پادشاهی مقتدر بود و در دوران پادشاهی او شاهنشاهی ساسانی یک دوره پر رونق و شکوه را تجربه کرد. او از جمله واپسین شاه ساسانی است که خودشان را از نژاد ایزدان می انگاشتند و سنگ نوشته ای از او در تاق بستان به یادگار مانده است.
سه تن از پادشاهان ساسانی و شخصیت های مهم ساسانی و دوره های بعدی شاپور نام گرفتند. شاپور برگرفته از ایرانی باستان xšāyaθiyahyā - puθra - به معنی «پسر پادشاه» و در اصل باید عنوان باشد که از دهه های پایانی قرن ۲ میلادی به عنوان اسم شخصی به کار رفته، گرچه در لیست اسامی پادشاه های پارتی در تاریخ نگاری عرب - پارسی نابه همگام دیده می شود. صورت های دیگر این نام شامل پارتی šhypwhr، ساسانی:šhpwr - y، پهلوی مانوی: š’bwhr، پهلوی کتاب نویس šhpwhl، ارمنی šapowh، سریانی šbwhr، سغدی š’p ( ‘ ) wr، یونانی Sapur, Sabour , Sapuris، لاتین Sapores , Sapor، عربی سابور و شابور، فارسی نو شاپور، شاهپور و شاهفور است.
