شاهزاده نشین تئودورو

شاهزاده نشین تئودورو ( به یونانی: Αὐθεντία πόλεως Θεοδωροῦς καὶ παραθαλασσίας ) ، همچنین شناخته شده به عنوان گوتیه ( در یونانی: Γοτθία ) یا شاهزاده نشین تئودورو - مانگوپ، [ ۱] یک پادشاهی یونانی کوینه زبان بود که در جنوب غربی کریمه وجود داشت. این کشور نمایانگر بازمانده های نهایی امپراتوری روم شرقی و آخرین اثر وجود سرزمینی گوت های کریمه تا زمان تسخیر توسط امپراتوری عثمانی توسط قدیک پاشای آلبانیایی عثمانی در سال ۱۴۷۵ بود. پایتخت آن منگوپ بود که گاهی اوقات تئودورو نیز نامیده می شد. این دولت از نزدیک با امپراتوری ترابوزان متحد بود.
در اواخر قرن دوازدهم شبه جزیره کریمه از امپراتوری بیزانس جدا شده بود، اما بلافاصله پس از غارت قسطنطنیه در سال ۱۲۰۴، بخشهایی از آن در ترابزونی پراتیا گنجانده شد. [ ۲] این وابستگی هرگز بسیار شدید نبود و سرانجام مغولان متجاوز جایگزین آن شدند، [ ۲] که در سال ۱۲۳۸ به شبه جزیره ریختند و شرق آن را اشغال کردند و با نیمه غربی، از جمله گوتیا را مجبور به پرداخت خراج کردند. [ ۲] به غیر از ادای خراج، نفوذ آن ها محدود بود و امور اداری در اختیار بومیان بود. [ ۲]
اولین بار از شاهنشاهی گوتیا در اوایل قرن ۱۴ یاد شده است. اولین تاریخ ارائه شده توسط مورخ پسابیزانسی تئودور اسپاندونس، که سابقه وجود «شاهزاده گوتیه» را در دوران سلطنت آندرونیکوس سوم ( ۱۳۲۸–۱۳۴۱ ) ثبت کرده است. . ارجاعات بیشتر در طول قرن ۱۴ اتفاق می افتد و چندین دانشمند با نام «دیمیتری»، یکی از سه شاهزاده تاتار در جنگ آب های آبی ( حدود ۱۳۶۲ ) را با یک شاهزاده گوتیه شناسایی کردند. [ ۳] نام «تئودورو» ( به شکل خراب شده Θεοδωραω ) برای نخستین بار در یک سنگ نوشته یونانی که مربوط به سال ۱۳۶۱ میلادی است، و سپس دوباره به عنوان «تئودورو مگناپ» در یک سند جنوایی در سال ۱۳۷۴ اشاره شده است. [ ۴] [ ۵] منشأ آن هر چه باشد، این نام ماندگار شد. در دهه ۱۴۲۰ عنوان رسمی شاهزاده با عنوان «ارباب شهر تئودورو و مناطق دریایی» ( αὐθέντης πόλεως Θεοδωροῦς καὶ παραθαλασσίας ) یاد می شد، [ ۶] در حالی که به طور عامیانه توسط ساکنان از آن به عنوان «تئودوریتسی» ( Θεοδωρίτσι، «تئودوروی کوچک» ) نامیده می شد. [ ۷]
در سال ۱۳۹۵ فرمانده جنگی تیمور به شبه جزیره کریمه حمله کرد و چندین شهر از جمله تئودورو، پایتخت گوتیه را ویران کرد. [ ۸] پس از مرگ وی در سال ۱۴۰۴، گوتیه به یکی از مهمترین قدرت های دریای سیاه تبدیل شد و از یک دوره بی ثباتی جمهوری جنوا و بی توجهی به مستعمرات دریای سیاه، و همچنین ظهور خانات کریمه سود برد. در سال ۱۴۳۲، گوتیه به دلیل وعده ای مبنی بر اجازه دسترسی گوتیه به دریا، در برابر جنوا جانب ونیز را گرفت. [ ۸]