شاهرودی، اسماعیل (دامغان ۱۳۰۴ـ تهران ۱۳۶۰ش)
شاهرودی، اسماعیل
(تخلص: ا. آینده) شاعر ایرانی. پس از تحصیلات مقدماتی و متوسطه، در تهران به دانشکدۀ هنرهای زیبا راه یافت و در رشتۀ نقاشی لیسانس گرفت. مدتی به تدریس در دبیرستان ها پرداخت و با لغت نامۀ دهخدا و کمیسیون ملی یونسکو در ایران نیز همکاری داشت. در تدوین واژه های هنری فرهنگ فارسی با محمد معین همکاری کرد. مدتی نیز به تدریس ادبیات معاصر ایران در دانشگاه علیگرۀ هند اشتغال داشت. وی در زمرۀ نخستین شاعرانی بود که به راهِ شعری نیما یوشیج گروید و با تشویق او روبه رو شد. آخرین نبرد (با مقدمۀ نیما یوشیج، تهران، ۱۳۳۰)؛ آینده (تهران، ۱۳۴۶)، هر سوی راه راه راه (تهران، ۱۳۵۰) ازجملۀ آثار اوست. آثار شعری اش در آغاز شاعری، که به مسائل سیاسی و اجتماعی به نحو گسترده ای علاقه نشان داد، توجه بیشتری را به خود جلب کرد. اما آثارش، در مجموع، به عنوان یکی از پیش گامان سرشناس شعر نیمایی مورد توجه بخشی از خوانندگان خاص ادبی بود. او به بیماری حادّ عصبی دچار بود و اواخر عمرش را در آسایشگاه بیماران روانی سپری کرد.
شاهرودی، اسماعیل
(تخلص: ا. آینده) شاعر ایرانی. پس از تحصیلات مقدماتی و متوسطه، در تهران به دانشکدۀ هنرهای زیبا راه یافت و در رشتۀ نقاشی لیسانس گرفت. مدتی به تدریس در دبیرستان ها پرداخت و با لغت نامۀ دهخدا و کمیسیون ملی یونسکو در ایران نیز همکاری داشت. در تدوین واژه های هنری فرهنگ فارسی با محمد معین همکاری کرد. مدتی نیز به تدریس ادبیات معاصر ایران در دانشگاه علیگرۀ هند اشتغال داشت. وی در زمرۀ نخستین شاعرانی بود که به راهِ شعری نیما یوشیج گروید و با تشویق او روبه رو شد. آخرین نبرد (با مقدمۀ نیما یوشیج، تهران، ۱۳۳۰)؛ آینده (تهران، ۱۳۴۶)، هر سوی راه راه راه (تهران، ۱۳۵۰) ازجملۀ آثار اوست. آثار شعری اش در آغاز شاعری، که به مسائل سیاسی و اجتماعی به نحو گسترده ای علاقه نشان داد، توجه بیشتری را به خود جلب کرد. اما آثارش، در مجموع، به عنوان یکی از پیش گامان سرشناس شعر نیمایی مورد توجه بخشی از خوانندگان خاص ادبی بود. او به بیماری حادّ عصبی دچار بود و اواخر عمرش را در آسایشگاه بیماران روانی سپری کرد.