شاهدخت الیس باتنبرگ

شاهدخت آلیس باتنبرگ. شاهدخت آلیس باتنبرگ ( انگلیسی: Princess Alice of Battenberg؛ ۲۵ فوریهٔ ۱۸۸۵ – ۵ دسامبر ۱۹۶۹ ) یک شاهدخت نیکوکار آلمانی، نتیجهٔ ملکه ویکتوریا، و عضو خاندان پادشاهی یونان و دانمارک بود. او مادر شاهزاده فیلیپ، دوک ادینبرو همسر الیزابت دوم، ملکه حاکم امپراتوری بریتانیا، بود.
وی در قلعهٔ وینزر به دنیا آمد و کودکی اش در بریتانیا، امپراتوری آلمان و حوضهٔ مدیترانه گذشت. او در هنگام تولد یک شاهدخت هسن محسوب می شد و عضوی از خاندان باتنبرگ بود که شاخه ای از خاندان سلطنتی هسن است. وی به طور مادرزادی ناشنوا بود و از طریق لب خوانی با دیگران ارتباط برقرار می کرد. آلیس بعد از ازدواج با شاهزاده اندروی یونان و دانمارک به عنوان شاهدخت اندروی یونان و دانمارک شناخته می شد. وی بعد از ازدواج با اندرو تا زمان تبعید اغلب اعضای خانوادهٔ سلطنتی یونان در سال ۱۹۱۷، در یونان زندگی می کرد. خانوادهٔ آلیس بعد از مدتی به یونان بازگشت، اما چون همسر او در شکست یونان در جنگ یونان و ترکیه ( ۱۹۲۲–۱۹۱۹ ) مقصر قلمداد می شد، مجدداً مجبور به ترک یونان شدند. اندرو بخش عمدهٔ باقی عمر خود را خارج از یونان سپری کرد، اما آلیس در سال ۱۹۳۸ به یونان بازگشت.
در سال ۱۹۳۰ تشخیص داده شد که آلیس به بیماری اسکیزوفرنی مبتلاست. او به یک آسایشگاه روانی در سوئیس اعزام شد و از آن به بعد جدا از همسرش زندگی کرد. وی بعد از بهبود و ترخیص از آسایشگاه، باقی عمر خود را بیشتر صرف امور خیریه در یونان کرد. وی به علت پناه دادن یک خانوادهٔ یهودی در جریان جنگ جهانی دوم، از سوی بنیاد یادبود هولوکاست، عنوان درستکار در میان ملل را دریافت کرد. وی بعد از جنگ جهانی، فرقه ای از راهبههای پرستار ارتدکس شرقی تأسیس کرد که به علت نبود داوطلب کافی بعد از مدتی منحل شد.
بعد از سقوط کنستانتین دوم در سال ۱۹۶۷ و ایجاد حکومت نظامیان در یونان، آلیس به دعوت پسرش، شاهزاده فیلیپ و ملکه الیزابت برای زندگی به کاخ باکینگهام در لندن رفت و دو سال بعد در همین کاخ درگذشت. جسد او که ابتدا در قلعهٔ محل تولدش دفن شده بود، طبق وصیت خودش در سال ۱۹۸۸ به کلیسای مریم مجدلیه، بر فراز کوه زیتون در اورشلیم منتقل شد.
در طول زندگی آلیس، صحنهٔ سیاسی اروپا و وضعیت خانواده های سلطنتی این قاره با تغییرات بزرگی روبه رو شد. آلیس در اواخر دورهٔ ویکتوریا متولد شد. این دوران که به نام ملکه ویکتوریا نام گذاری شده، دورهٔ اوج انقلاب صنعتی در بریتانیا و قدرت امپراتوری بریتانیا بود که به هژمونی بریتانیا در روابط بین الملل انجامید. [ ۱] در سال ۱۸۷۱ با پایان جنگ فرانسه و پروس و تاسیس جمهوری سوم فرانسه، اروپا وارد دورانی از صلح و ثبات نسبی شده بود که به نام دوران زیبا نیز شناخته می شود. از طرفی با تکمیل فرایندهای وحدت آلمان و وحدت ایتالیا در ابتدای دهه ۱۸۷۰، حکومت های فئودالی کوچک تر اروپا با یکدیگر متحد شده و حکومت های قوی تری تشکیل داده بودند. [ ۲] [ ۳] در این دوران اکثر کشورهای اروپا دارای حکومت های سلطنتی بودند و خانواده های سلطنتی اروپا از طریق ازدواج های متعدد با یکدیگر نسبت خانوادگی داشتند. این روابط خانوادگی تا حدی بود که ملکه ویکتوریا، امپراتریس بریتانیا، به نام مادربزرگ اروپا هم شناخته می شد. [ ۴]