شاه ولی ا

لغت نامه دهخدا

شاه ولی ا. [ وَ لی یُل ْ لاه ] ( اِخ ) از عالمان کلام و حدیث هند بود. شبلی نعمانی می نویسد: وی بروز چهارشنبه چهارم شوال 1214 هَ. ق. در دهلی بدنیا آمد. نام تاریخی وی عظیم الدین است. در پنجسالگی داخل مکتب شد و در چهارده سالگی ازکتب درسی فراغت یافت و سپس شروع بتدریس کرد. او مدت دوازده سال بتدریس اشتغال داشت و در سال 1243 هَ. ق. عازم زیارت بیت اﷲ شد دو سال در حرمین توقف کرد و در اینمدت با علمای آنجا اکثر در علم حدیث که هدف و منظورش بود به افاده و استفاده مشغول بود تا در سال 1245 هَ. ق. به وطن خویش بازگشت. شاه ولی اﷲ کتابی بعنوان علم کلام تصنیف نکرد و از این رو او را در زمره ٔمتکلمان بشمار نمی آورند لیکن کتاب معروف او «حجة اﷲالبالغة» که در آن حقایق و اسرار شریعت بیان شده است در حقیقت لب و لباب علم کلام میباشد. ( تاریخ علم کلام تألیف شبلی نعمانی ص 85 ببعد ترجمه فخر داعی ).
شاه ولی ا. [ وَ لی یُل ْ لاه ] ( اِخ ) دهلوی ملقب به ابوعبداﷲ وی در سال 1180 هَ. ق. بدنیا آمد. مردی فقیه و اصولی ، محدث و مفسر و دارای تألیفهای بسیار بود او راست : ازالة الخفاء. القول الجمیل فی بیان سواءالسبیل. عقدالجید فی احکام الاجتهاد و التقلید و غیره. ( از معجم المؤلفین ج 4 ص 292 ).

پیشنهاد کاربران

بپرس