شاه سومر و اکد

شاه سومر و اکد ( سومری: لوگال - ki - en - gi - ki - uri[ ۲] , اکدی: šar māt Šumeri u Akkadi ) [ ۳] عنوانی سلطنتی در بین النهرین باستان که ترکیبی از القاب «پادشاه اکد»، عنوان حاکمی که پادشاهان امپراتوری اکد ( ۲۳۳۴–۲۱۵۴ پیش از میلاد ) با عنوان پادشاه سومر بود. این عنوان به طور همزمان ادعایی بر میراث و شکوه امپراتوری باستانی که توسط سارگون اکدی ( ح. ۲۳۳۴–۲۲۷۹ پیش از میلاد ) تأسیس شده بود را مطرح و ادعای حکومت بر کل بین النهرین سفلی ( متشکل از مناطق سومر در جنوب و اکد در شمال ) را بیان کرد. علیرغم استفاده جداگانه از هر دو عنوان «شاه سومر» و «شاه اکد» توسط پادشاهان اکد، این عنوان به شکل ترکیبی تا زمان پادشاهی اورنامو مؤسس سلسله سوم اور که آن را در تلاش برای متحد کردن بخش های جنوبی و شمالی بین النهرین سفلی تحت فرمانروایی خود ایجاد کرد، معرفی نشد. شاید خود پادشاهان قدیمی اکد با پیوند سومر و اکد به این طریق مخالف بودند.
در قرون بعدی تاریخ بین النهرین، زمانی که آشور و بابل پادشاهی های اصلی بودند، این عنوان بیشتر توسط پادشاهان بابل استفاده می شد، زیرا آنها بر بین النهرین جنوبی حکومت می کردند. برای پادشاهان آشور، این عنوان به عنوان یک ادعای رسمی برای اقتدار بر شهر بابل و اطراف آن تبدیل شد. تنها فرمانروایان آشوری که واقعاً بابل را تحت کنترل داشتند از این عنوان استفاده کردند و هنگامی که آشور برای همیشه کنترل بابل را به امپراتوری بابل نو واگذار کرد، حاکمان آن امپراتوری شروع به استفاده از آن کردند. آخرین پادشاهی که ادعا کرد پادشاه سومر و اکد است کوروش بزرگ ( ۵۵۹–۵۳۰ پ. م ) از شاهنشاهی هخامنشی بود که بعد از فتح بابل در ۵۳۹ پ. م این لقب را استفاده نمود. همچنین پس از آن چندین عنوان سنتی بین النهرینی مانند پادشاه جهان و شاه چهارگوشه جهان را برای خود استفاده کرد.