شاه تره

شاه تره (گیاه). شاه تره ( نام علمی: Fumaria officinalis ) نام یک گونه از سرده شاه تره و از تیره شقایقیان، علفی یکساله با ساقه ای شکننده کوتاه و شاخه دار است. [ ۱]
دارای گل های نامنظم و برگ های بریده است که چون با دست نرم کنند بوی دود می دهد. در طعم او تلخی است. [ ۲] در ایران این گیاه اغلب در دامنه های زاگرس بخصوص در دشت های ( بیجار کردستان ) ، ( اقلید فارس ) و ( کوهسرخ خراسان رضوی ) ( علاقه خراسان رضوی ) ( جلگه رخ تربت حیدریه ) یافت می شود. در گویش عام به شاطره نیز شناخته می شود.
اشتهاآور، تصفیه خون، تب بر، برطرف کننده بیماری های پوستی، ضد جوش و حساسیت. شاه تره طبع سردی دارد و در طب سنتی برای درمان بیماری های پوستی از آن بسیار استفاده می شود.
ترکیب مقداری عرق شاه تره و عرق کاسنی برای شفافیت پوست و زیبایی استفاده می شود؛ و همچنین تأثیر فوق العاده ای در از بین رفتن جوش های دوره بلوغ دارد.

گونه ای علفی با ساقه های منشعب، افراشته و عموماً به ارتفاع ۱۰ ـ ۴۰ سانتی متر. بخش دارویی گیاه را اندام هوایی تشکیل می دهد. گل های این گیاه به رنگ ارغوانی و بسیار کوچک است. مهم ترین مواد مؤثر این گیاه آلکالوئیدهای آنند. در طب قدیم شاه تره را مدر و صفراآور و ضد خارش می دانسته اند و به صورت موضعی در درمان برخی بیماری های جلدی از آن استفاده می کرده اند. همچنین مصرف آن را به منزلۀ دهان شویه در تسکین التهاب لثه نافع می دانسته اند. دامنۀ انتشار این گیاه در ایران نسبتاً وسیع و نواحی شمال، گرگان، درۀ سفیدرود، آذربایجان، قصرشیرین، خرم آباد، اهواز، شیراز، و بوشهر است. شاه تره را به مقدار ۲ ـ ۴ گرم به صورت دم کرده روزی سه بار استفاده می کنند.