شاه بن شجاع کرمانی. [ هَِ ن ِ ش ُ ع ِ ک ِ ] ( اِخ ) مکنی به ابی الفوارس. از شاهزادگانی بود که زهد پیش گرفت و مردی بافراست و پرهیزگار بود. وی با ابوتراب نخشبی و ابوعبید بسری مصاحبت کرد. سلمی به نقل از عبداﷲبن محمد رازی گوید: گمانم که درگذشت شاه بن شجاع در سال بعد از 270 هَ. ق. باشد و قبر او در سیرجان کرمان است. ( از صفة الصفوة ج 4 ص 49 ) ( تاریخ کرمان ص 473 ). از کلمات اوست : ترسکاری اندوه دایم است. خوف واجب آن است که دانی تقصیر کرده ای در حقوق خدای تعالی. علامت خوش خویی رنج خود از خلق کشیدن و علامت تقوی ورع است و علامت ورع از شبهات باز ایستادن. عشاق بعشق مرده درآمدند از آن بود که چون بوصالی رسیدند از خیالی بخداوندی دعوی کرد. و رجوع به تذکرة الاولیاء عطار ص 315 شود.
