شاه اسماعیل یکم ( ۱۷ ژوئیه ۱۴۸۷ – ۲۳ مهٔ ۱۵۲۴ ) بنیان گذار امپراتوری صفوی بود و از زمانی که تنها ۱۵ سال داشت یعنی۱۵۰۱ تا ۱۵۲۴ میلادی ( ۳۸ سالگی ) به عنوان امپراتور صفوی حکومت کرد. دوران پادشاهی او را غالباً سرآغاز تاریخ ایران مدرن و یکی از امپراتوری های باروت دانسته اند. با صفویه پس از گذشت ۹ قرن از سقوط شاهنشاهی ساسانی، برای نخستین بار یک فرمانروایی ملی بر ایران مسلط شد. رسمی کردن مذهب شیعه به اجبار با اینکه تا آن هنگام اکثریت مردم ایران سنی و شافعی مذهب بودند، پیامدهای بزرگی برای آیندهٔ ایران داشت که تنها منفعت سیاسی کوتاه مدت آن، جدا کردن دولت رو به رشد صفوی از همسایگان سنی قدرتمند خود—خلافت عثمانی در غرب و خانات بخارا در شرق— و تمایز مرزهای غربی بود.
... [مشاهده متن کامل]
حکومت صفویه بیش از دو قرن دوام آورد و در اوج دوران خود ( در زمان شاه عباس بزرگ ) بر ایران امروز، جمهوری آذربایجان، شرق ارمنستان، شرق گرجستان، شرق قفقاز شمالی، عراق، کویت، افغانستان، بخش هایی از سوریه، ترکیه، پاکستان، ازبکستان و ترکمنستان حکومت می کرد. تأسیس دوبارهٔ ایران به عنوان یک پایگاه اقتصادی بین شرق و غرب، ایجاد دولت و دیوان سالاری، نوآوری در معماری و حمایت از صنایع دستی و هنر از دیگر اقدامات صفویه هستند.
صفویه به تقلید از عثمانی ( که آنها نیز نیم قرن قبل به تقلید از کلیسای کاتولیک منصب سیاسی شیخ الاسلام را تأسیس کرده بودند تا با فتوا های خود از سیاست آنها پشتیبانی کنند ) در ابتدای قرن شانزدهم میلادی روحانیت شیعه را به عنوان شیخ الاسلام وارد سیاست کشور کردند. این منصب در زمان پادشاهان ضعیف مثل شاه تهماسب یکم، شاه سلیمان یکم و شاه سلطان حسین قدرت بیشتری به دست میاورد و اقدام به تغییرات وسیع دینی و سیاسی و اجتماعی می زد. پس از سقوط صفویه منصب شیخ الاسلام در اصفهان یک منصب صوری شد ولی قدرت سیاسی آن در نزد روحانیت شیعه باقی ماند.
صفویه دین ایرانیان را به شیعه دوازده امامی تغییر دادند. صفویه مرزهای ایران را با مذهب شیعه تعریف کردند که باعث شد در آینده پس از تأسیس دولت_ملت های مدرن، هنوز یک مرزبندی عقیدتی مرزهای ایران را تعریف کند و در دوره هایی تندرویهای شیعی باعث بروز درگیری در مناطق مرزی و کوچکتر شدن ایران می شد؛ مثلاً تندروی های محمد باقر مجلسی در اوائل قرن ۱۸ میلادی در ایجاد تنفر نسبت به اهل تسنن خراسان که منجر به هجوم افغانها به اصفهان و از بین رفتن صفویه در ۱۷۲۲ میلادی شد و یک هویت افغان را در شمال شرق خراسان تثبیت کرد که در قرن بعدی از عوامل جدایی افغانستان و کوچکتر شدن ایران شد.
... [مشاهده متن کامل]
حکومت صفویه بیش از دو قرن دوام آورد و در اوج دوران خود ( در زمان شاه عباس بزرگ ) بر ایران امروز، جمهوری آذربایجان، شرق ارمنستان، شرق گرجستان، شرق قفقاز شمالی، عراق، کویت، افغانستان، بخش هایی از سوریه، ترکیه، پاکستان، ازبکستان و ترکمنستان حکومت می کرد. تأسیس دوبارهٔ ایران به عنوان یک پایگاه اقتصادی بین شرق و غرب، ایجاد دولت و دیوان سالاری، نوآوری در معماری و حمایت از صنایع دستی و هنر از دیگر اقدامات صفویه هستند.
صفویه به تقلید از عثمانی ( که آنها نیز نیم قرن قبل به تقلید از کلیسای کاتولیک منصب سیاسی شیخ الاسلام را تأسیس کرده بودند تا با فتوا های خود از سیاست آنها پشتیبانی کنند ) در ابتدای قرن شانزدهم میلادی روحانیت شیعه را به عنوان شیخ الاسلام وارد سیاست کشور کردند. این منصب در زمان پادشاهان ضعیف مثل شاه تهماسب یکم، شاه سلیمان یکم و شاه سلطان حسین قدرت بیشتری به دست میاورد و اقدام به تغییرات وسیع دینی و سیاسی و اجتماعی می زد. پس از سقوط صفویه منصب شیخ الاسلام در اصفهان یک منصب صوری شد ولی قدرت سیاسی آن در نزد روحانیت شیعه باقی ماند.
صفویه دین ایرانیان را به شیعه دوازده امامی تغییر دادند. صفویه مرزهای ایران را با مذهب شیعه تعریف کردند که باعث شد در آینده پس از تأسیس دولت_ملت های مدرن، هنوز یک مرزبندی عقیدتی مرزهای ایران را تعریف کند و در دوره هایی تندرویهای شیعی باعث بروز درگیری در مناطق مرزی و کوچکتر شدن ایران می شد؛ مثلاً تندروی های محمد باقر مجلسی در اوائل قرن ۱۸ میلادی در ایجاد تنفر نسبت به اهل تسنن خراسان که منجر به هجوم افغانها به اصفهان و از بین رفتن صفویه در ۱۷۲۲ میلادی شد و یک هویت افغان را در شمال شرق خراسان تثبیت کرد که در قرن بعدی از عوامل جدایی افغانستان و کوچکتر شدن ایران شد.
