شانتاژ

هم­چنین به عملی اطلاق می شود که فردی از شرایط مساعدی که دارد، سوء استفاده کند و آن را وسیلۀ تهدید، قرار دهد تا آن فرد یا أفراد برخلاف نظر خود رفتار کنند.
در شانتاژ انحراف از معیارهای اخلاقی مستتر است و فرد شانتاژ کننده، اغلب به درجه و انواعی از اختلالات اخلاقی و روانی گرفتار است که این نیز مسأله ای عارضی است و معلول شرایط نامطلوب زیستی، تربیتی، بهداشتی و اجتماعی ( اقتصادی، سیاسی، فرهنگی ) می باشد.
می توان به شانتاژ با رویکردهای مختلف نگاه کرد؛ مثل رویکرد سیاسی، که نوعی باج گیری است که از شخص یا جمعیتی مانند فرد و حزب و دسته و یا حتّی از دولت، گرفته می­شود. أشخاص باج گیرنده که از إفشای رازی در مورد فردی، سکوت می کنند و مالی أعمّ از منقول و یا غیرمنقول و اغلبً پول دریافت می کنند، حقوق جزاء این مورد را حق السّکوت شخص می داند.
در مورد دولت ها و جمعیت­ها این مسأله جنبۀ سیاسی دارد و با سرنوشت گروهی کوچک یا بزرگ مرتبط می شود. این­گونه حقّ­السکوت ها را رسانه های خبری به ویژه روزنامه نویس ها دریافت می کنند. بنابراین حقّ­السّکوت و شانتاژ هم به صورت شفاهی و هم به نوع کتبی إعمال می شود.
در رویکرد سیاسی، شانتاژ به مفهوم تهدید و اشاعۀ أکاذیب فضیحت­بار نسبت به شخصیت های سیاسی برای کسب اطلاعات مورد نظر به کار می رود.
در رویکرد رسانه ای نیز شانتاژ تبلیغاتی مطرح می شود. در این رویکرد بدین معناست که با تبلیغات کذب و جعل، طرف مقابل مجبور به تسلیم و یا باج دهی شود که در نتیجه طرف مقابل یا مقابله به مثل می نماید و یا هزینه ای را می پردازد تا این روند ادامه پیدا نکند و در واقع تسلیم می شود.