شانتال آکرمن ( به فرانسوی: Chantal Anne Akerman ) ؛ ( زادهٔ ۶ ژوئن ۱۹۵۰ - درگذشته ۵ اکتبر ۲۰۱۵ ) کارگردان فیلم، هنرپیشه، هنرمند، فیلم نامه نویس، و سینماشناس لهستانی تبار اهل بلژیک بود.
آکرمن یکی از برجسته ترین فیلمسازان تجربی و آوانگارد سینمای اروپا و جهان بود که تأثیر بسیاری بر سینماگران تجربی، آوانگارد، فمینیست و مینیمالیست جهان گذاشت. او در گسترش فیلمسازی فمینیستی و سینمای آوانگارد نقش پررنگی داشته است.
... [مشاهده متن کامل]
در نظرخواهی سال ۲۰۱۲ نشریه سایت اند ساوند از منتقدان سینمایی، تنها نام دو فیلمساز زن در لیست ۱۰۰ فیلم برتر منتقدان قرار گرفت که یکی از آن ها کلر دنی بود و دیگری شانتال آکرمن که با فیلم «ژان دیلمن» در جایگاه سی و ششم قرار گرفت.
در نظرسنجی سال ۲۰۲۲ نشریه سایت اند ساوند از منتقدان سینمایی برای اولین بار فیلم ژان دیلمن به کارگردانی آکرمن در صدر لیست قرار گرفت. این فیلم همچنین در لیست کارگردان ها به صورت مشترک با فیلم داستان توکیو به عنوان چهارمین فیلم برتر تاریخ سینما انتخاب شد.
آکرمن در بروکسل به دنیا آمد. والدینش از بازماندگان هولوکاست لهستان بودند و تنها یک خواهر داشت. مادرش، ناتالیا ( نلی ) والدینش را در آشویتس از دست داده بود. از دوران جوانی، آکرمن با مادرش رابطه ای بسیار صمیمی داشت.
آکرمن در نوجوانی با دیدن فیلم پی یرو خله ساخته ژان لوک گدار به سینما علاقه مند شد. او در سن ۱۸ سالگی وارد مدرسه فیلم بلژیک شد البته در سال اول تحصیل را رها کرد.
• هتل مونتری ( ۱۹۷۲ )
• من تو او او ( ۱۹۷۴ )
• ژان دیلمان، شمارهٔ ۲۳ که دو کومرس، ۱۰۸۰ بروکسل ( ۱۹۷۵ )
• خبرهایی از خانه ( مستند، ۱۹۷۶ )
• جلسات آنا ( ۱۹۷۸ )
• به من بگو ( ۱۹۸۰ )
• به درازای شب ( ۱۹۸۲ )
• داستان های آمریکایی، غذا، خانواده و فلسفه ( ۱۹۸۹ )
• شب و روز ( ۱۹۹۱ )
• شرق ( ۱۹۹۳ )
• نیمکتی در نیویورک ( ۱۹۹۶ )
• زندانی ( ۲۰۰۰ )
• فردا ما حرکت می کنیم ( ۲۰۰۴ )
• حماقت آلمایر ( ۲۰۱۱ )
• فیلم خانگی نه ( ۲۰۱۵ )
آکرمن ۶۵ ساله در ۵ اکتبر ۲۰۱۵ بر طبق گزارش لوموند بر اثر خودکشی در پاریس درگذشت. آخرین فیلم او مستند فیلم خانگی، مجموعه ای از گفتگوها با مادرش اندکی قبل از مرگ او بود.
به گفته خواهر آکرمن، او به دلیل افسردگی در بیمارستان بستری شده بود و ده روز قبل از مرگش به پاریس بازگشت.
آکرمن یکی از برجسته ترین فیلمسازان تجربی و آوانگارد سینمای اروپا و جهان بود که تأثیر بسیاری بر سینماگران تجربی، آوانگارد، فمینیست و مینیمالیست جهان گذاشت. او در گسترش فیلمسازی فمینیستی و سینمای آوانگارد نقش پررنگی داشته است.
... [مشاهده متن کامل]
در نظرخواهی سال ۲۰۱۲ نشریه سایت اند ساوند از منتقدان سینمایی، تنها نام دو فیلمساز زن در لیست ۱۰۰ فیلم برتر منتقدان قرار گرفت که یکی از آن ها کلر دنی بود و دیگری شانتال آکرمن که با فیلم «ژان دیلمن» در جایگاه سی و ششم قرار گرفت.
در نظرسنجی سال ۲۰۲۲ نشریه سایت اند ساوند از منتقدان سینمایی برای اولین بار فیلم ژان دیلمن به کارگردانی آکرمن در صدر لیست قرار گرفت. این فیلم همچنین در لیست کارگردان ها به صورت مشترک با فیلم داستان توکیو به عنوان چهارمین فیلم برتر تاریخ سینما انتخاب شد.
آکرمن در بروکسل به دنیا آمد. والدینش از بازماندگان هولوکاست لهستان بودند و تنها یک خواهر داشت. مادرش، ناتالیا ( نلی ) والدینش را در آشویتس از دست داده بود. از دوران جوانی، آکرمن با مادرش رابطه ای بسیار صمیمی داشت.
آکرمن در نوجوانی با دیدن فیلم پی یرو خله ساخته ژان لوک گدار به سینما علاقه مند شد. او در سن ۱۸ سالگی وارد مدرسه فیلم بلژیک شد البته در سال اول تحصیل را رها کرد.
• هتل مونتری ( ۱۹۷۲ )
• من تو او او ( ۱۹۷۴ )
• ژان دیلمان، شمارهٔ ۲۳ که دو کومرس، ۱۰۸۰ بروکسل ( ۱۹۷۵ )
• خبرهایی از خانه ( مستند، ۱۹۷۶ )
• جلسات آنا ( ۱۹۷۸ )
• به من بگو ( ۱۹۸۰ )
• به درازای شب ( ۱۹۸۲ )
• داستان های آمریکایی، غذا، خانواده و فلسفه ( ۱۹۸۹ )
• شب و روز ( ۱۹۹۱ )
• شرق ( ۱۹۹۳ )
• نیمکتی در نیویورک ( ۱۹۹۶ )
• زندانی ( ۲۰۰۰ )
• فردا ما حرکت می کنیم ( ۲۰۰۴ )
• حماقت آلمایر ( ۲۰۱۱ )
• فیلم خانگی نه ( ۲۰۱۵ )
آکرمن ۶۵ ساله در ۵ اکتبر ۲۰۱۵ بر طبق گزارش لوموند بر اثر خودکشی در پاریس درگذشت. آخرین فیلم او مستند فیلم خانگی، مجموعه ای از گفتگوها با مادرش اندکی قبل از مرگ او بود.
به گفته خواهر آکرمن، او به دلیل افسردگی در بیمارستان بستری شده بود و ده روز قبل از مرگش به پاریس بازگشت.
