شاغوری
لغت نامه دهخدا
شاغوری. ( اِخ ) شهاب الدین فتیان بن علی بن فتیان الاسدی الدمشقی معروف به شاغوری. وی نحوی و ادیب و شاعر و بپادشاهان نزدیک بود و آنان را مدح میگفت و فرزندان ایشان را علم می آموخت و بهمین جهت به معلم نیز معروف بود. بسال 532 هَ. ق. در دمشق تولد و به سال 615 هَ. ق. وفات یافت. وی در مقابر باب الصغیر مدفون است. نسبتش به شاغور از محلات دمشق است. او راست : منتخب. دیوان شعر نیز دارد. ( از اعلام زرکلی ج 2 ص 767 از وفیات الاعیان و کشف الظنون ، ذیل منتخب و ریحانة الادب ج 2 ص 285 ). یاقوت درباره او آرد: وی را به دمشق دیدم اواخر عمر خود را می گذرانید.ادیب طبع بود و در جامع دمشق مجلس درس و قرائت نحو داشت سنش به نود یا نزدیک آن رسیده بود. او را اشعاری ناب و معانی بکر فراوان است. ( از معجم البلدان ).
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید