شاعران متافیزیکی

شاعران متافیزیکی ( به انگلیسی: Metaphysical Poets ) به گروهی از شاعران انگلیسی قرن هفدهم میلادی گفته می شود که از ویژگی های اصلی شعرشان کاربرد استعاره های بعید ( به انگلیسی: Metaphysical Conceits ) بود. این شعرا به طور رسمی با هم پیوند و ارتباطی نداشتند و بعضاً یکدیگر را نمی شناختند. شعر آن ها تحت تأثیر تغییرات زمانه و پیدایش علوم جدید است.
ساموئل جانسن ( ۱۷۰۹–۱۷۸۴ میلادی ) شاعر و منتقد انگلیسی در کتاب زندگی شعرای برجسته انگلیسی که در سال ۱۷۸۱ میلادی منتشر کرد، برای نخستین بار صفت «متافیزیکی» را برای گروهی از شاعران به کار برد. البته جانسون از این واژه به کنایه استفاده کرد و منظورش این بود که این شاعران می خواهند در شعر خود، دانششان را به رخ بکشند.
برای سال ها شاعران متافیزیکی مهجور بودند و در گلچین های ادبی معتبر صحبتی از شعر آن ها نمی شد. اما در سال ۱۹۲۱ میلادی، تی. اس. الیوت شاعر برجسته انگلیسی مقاله ای با عنوان «شاعران متافیزیکی» منتشر کرد که موجب شد شاعران متافیزیکی و شعر آن ها پس از حدود سه قرن در محافل ادبی مورد توجه قرار گیرند. در این مقاله الیوت به نقد و بررسی سبک این شعرا پرداخت و به اهمیت این مکتب تأکید کرد. وی در این مقاله نظریه گسست شعور ( به انگلیسی: Dissociation of sensibility ) را مطرح کرد. بر اساس این نظریه نزد شاعرانی همچون دان و پیروانش کل شعور یعنی احساس و اندیشه پیوسته و یکپارچه بود به طوریکه اندیشه به طرزی صریح و حسی ابراز می شد. شاعران متافیزیکی ادراک را درونی می کردند و اندیشه را به احساس برمی گرداندند اما پس از انقلاب قرن هفدهم حس و اندیشه از یکدیگر جدا گشته و گسست شعور به وجود آمد. [ ۱]
• جان دان ( ۱۵۲۷–۱۶۳۱ میلادی )
• جرج هربرت ( ۱۵۹۳–۱۶۳۳ میلادی )
• اندرو مارول ( ۱۶۲۱–۱۶۷۸ میلادی )
• ریچارد کراشا ( ۱۶۱۳–۱۶۴۹ میلادی )
• هنری وُگان ( ۱۶۲۲–۱۶۹۵ میلادی )