شاربین

لغت نامه دهخدا

شاربین. [ رِ ب َ ] ( ع اِ ) تثنیه شارب. دو بروت : گفتم او لحیه ای داشت از حلوای پشمک که دست و شانه لحم و چرب و سرخ در آن کم بود، گفتند محاسن یقه سمور و شاربین قندس تراچه شده است. ( دیوان البسه مولانا نظام قاری ص 132 ). رجوع به شارب شود.
شاربین. [ رِ ] ( ع اِ ) ج ِ شارب. رجوع به شارب شود.
شاربین.( اِ ) درخت سدر معمولی. قادرس. ( ابن البیطار ). || میوه درخت سدر. رجوع به شربین و رجوع به دزی ج 1 ص 715 و قادرس و ابن البیطار ذیل شربین شود.

فرهنگ عمید

= شربین

پیشنهاد کاربران

بپرس