شاذلیه
لغت نامه دهخدا
فرهنگ عمید
دانشنامه عمومی
شاذِلیه طریقتی است از تصوف اهل سنت که ابوالحسن شاذلی ( ۶۵۶–۵۹۳ ) آن را بنیاد نموده است؛ مریدان و پیروان طریقت شاذلیه، شاذلی خوانده می شوند. این طریقت صوفیه بیشترین پیروان را در شمال آفریقا و به ویژه کشورهایی چون مراکش، مصر، سوریه، لیبی و سودان دارد.
شماره فرقه هایی که از شاذلیه جدا شده اند به سیزده می رسد و در میان خود شاذلیه پیروان طریقه شیخیه، طیبیه و درقاویه از سایر گروه ها بیشتر است.
شاذلیه از طریقت شعیب ابومدین که در الجزیره درگذشت، منشعب شده است. عبدالسلام بن مشیش از شاگردان ابومدین بود که آموزه های وی را نوشت و به ابوالحسن شاذلی منتقل کرد. ابوالحسن شاذلی در روستای عماره در مراکش به دنیا آمد و برای رواج دادن آموزه های خود به تونس کوچید. وی در سر راه سفر به حج در بیابان عیذاب مصر وفات یافت.
ابوالعباس المرسی از دیگر شخصیت های بارز طریقت شاذلیه است، که اصلاً از مرسیه در اندلس بود اما در اسکندریه مصر می زیست؛ وی قطب طریقت و خلیفه ابوالحسن شاذلی پس از وی است. در دوران معاصر، از شیوخ بزرگ طریقت شاذلیه شیخ احمد علوی است که مارتین لینگز در کتاب عارفی از الجزایر به باورها و دیدگاه های او پرداخته است.
دو انشعاب بزرگ طریقت شاذلیه، دروقیه و مریمیه است. دروقیه در اواخر قرن هجدهم میلادی بنیان نهاده شد و به نام محمد عربی دروقی شناخته می شود. انشعاب دیگر، مریمیه است که شیخ عیسی نورالدین احمد یا فریتهوف شوئون، شاگرد اروپایی شیخ احمد علوی آن را بنیان نهاد. انشعاب مریمیه بیشترین پیروان را در اروپا و آمریکای شمالی دارد؛ مارتین لینگز، تیتوس بورکهارت و سید حسین نصر[ ۱] از پیروان طریقت شاذلیه مریمیه هستند.
دربارهٔ شاذلیه گفته اند که این طریقت آسان ترین طریقت هاست؛ چرا که نیازی به مجاهدت های پیچیده و طاقت فرسا ندارد. در طریقت شاذلیه از سازهای موسیقی خبری نیست، و تنها به آهنگ های موزون، دعا، یا اشعار عرفانی اکتفا می شود؛ که هنگام تلاوت، روندی تصاعدی و شتابدار دارند.
اصول پنج گانهٔ طریقهٔ ابوالحسن شاذلی عبارتند از:[ ۲]
• خداترسی ظاهری و باطنی
• پیروی از سنت در گفتار و کردار
• عدم اعتنای به خلق؛ چه در روزگار خوشی و چه به هنگام بدی روزگار
• تسلیم و رضا در امور جزئی و کلی
• توکل در شادی و اندوه
او از مریدانش می خواست که در عین اشتغال به کارهای خود، به نیایش بپردازند. شواهدی وجود دارد که وی پیروان خویش را از ترک اشتغالات و امور عادی بازمی داشت؛ با گدایی مخالفت می کرد، و از پذیرش اعاناتی که حکومت وقت برای اعطا به خانقاه فقرا اختصاص داده بود، خودداری می کرد. آماج فرجامین شاذلی، رسیدن به مقام فنا بود و برای این منظور، از روش وردخوانی پیروی می کرد. از جمله نوادگان ابوالحسن شاذلی در کردستان می توان به شیخ زکریا شاذلی معروف ب کاکو زکریا شاذلی قدس سره که شجره ایشان به این ترتیب می باشد که شیخ زکریا در مریوان استان کردستان ایران ساکن هستند و صاحب دوازده فرزند که ب مقام قطب رسیده بودند که فرزندان برجسته انها شاه نعمت الله ولی و حضرت سلطان پیر یونس انجیران بود ][ ۲]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفشماره فرقه هایی که از شاذلیه جدا شده اند به سیزده می رسد و در میان خود شاذلیه پیروان طریقه شیخیه، طیبیه و درقاویه از سایر گروه ها بیشتر است.
شاذلیه از طریقت شعیب ابومدین که در الجزیره درگذشت، منشعب شده است. عبدالسلام بن مشیش از شاگردان ابومدین بود که آموزه های وی را نوشت و به ابوالحسن شاذلی منتقل کرد. ابوالحسن شاذلی در روستای عماره در مراکش به دنیا آمد و برای رواج دادن آموزه های خود به تونس کوچید. وی در سر راه سفر به حج در بیابان عیذاب مصر وفات یافت.
ابوالعباس المرسی از دیگر شخصیت های بارز طریقت شاذلیه است، که اصلاً از مرسیه در اندلس بود اما در اسکندریه مصر می زیست؛ وی قطب طریقت و خلیفه ابوالحسن شاذلی پس از وی است. در دوران معاصر، از شیوخ بزرگ طریقت شاذلیه شیخ احمد علوی است که مارتین لینگز در کتاب عارفی از الجزایر به باورها و دیدگاه های او پرداخته است.
دو انشعاب بزرگ طریقت شاذلیه، دروقیه و مریمیه است. دروقیه در اواخر قرن هجدهم میلادی بنیان نهاده شد و به نام محمد عربی دروقی شناخته می شود. انشعاب دیگر، مریمیه است که شیخ عیسی نورالدین احمد یا فریتهوف شوئون، شاگرد اروپایی شیخ احمد علوی آن را بنیان نهاد. انشعاب مریمیه بیشترین پیروان را در اروپا و آمریکای شمالی دارد؛ مارتین لینگز، تیتوس بورکهارت و سید حسین نصر[ ۱] از پیروان طریقت شاذلیه مریمیه هستند.
دربارهٔ شاذلیه گفته اند که این طریقت آسان ترین طریقت هاست؛ چرا که نیازی به مجاهدت های پیچیده و طاقت فرسا ندارد. در طریقت شاذلیه از سازهای موسیقی خبری نیست، و تنها به آهنگ های موزون، دعا، یا اشعار عرفانی اکتفا می شود؛ که هنگام تلاوت، روندی تصاعدی و شتابدار دارند.
اصول پنج گانهٔ طریقهٔ ابوالحسن شاذلی عبارتند از:[ ۲]
• خداترسی ظاهری و باطنی
• پیروی از سنت در گفتار و کردار
• عدم اعتنای به خلق؛ چه در روزگار خوشی و چه به هنگام بدی روزگار
• تسلیم و رضا در امور جزئی و کلی
• توکل در شادی و اندوه
او از مریدانش می خواست که در عین اشتغال به کارهای خود، به نیایش بپردازند. شواهدی وجود دارد که وی پیروان خویش را از ترک اشتغالات و امور عادی بازمی داشت؛ با گدایی مخالفت می کرد، و از پذیرش اعاناتی که حکومت وقت برای اعطا به خانقاه فقرا اختصاص داده بود، خودداری می کرد. آماج فرجامین شاذلی، رسیدن به مقام فنا بود و برای این منظور، از روش وردخوانی پیروی می کرد. از جمله نوادگان ابوالحسن شاذلی در کردستان می توان به شیخ زکریا شاذلی معروف ب کاکو زکریا شاذلی قدس سره که شجره ایشان به این ترتیب می باشد که شیخ زکریا در مریوان استان کردستان ایران ساکن هستند و صاحب دوازده فرزند که ب مقام قطب رسیده بودند که فرزندان برجسته انها شاه نعمت الله ولی و حضرت سلطان پیر یونس انجیران بود ][ ۲]
wiki: شاذلیه
دانشنامه آزاد فارسی
شاذِلیّه
از فِرَق صوفیه، پیروان تقی الدین ابوالحسن علی بن عبدالله شاذلی (۵۹۳ـ۶۵۶ق)، پدیدآمده در نیمۀ اول قرن ۷ ق در اسکندریه. شاذلی پیروانش را با اوراد و ادعیه ای (معروف ترین دعای حزب البحر) به زهد و وصول به خداوند (فنا فی الله) دعوت می کرد. با سؤال و تکدی مخالف بود و از قبول اعانات حکومت ابا داشت و به سنت سخت پای بند بود. اصول پنج گانۀ این طریقت عبارت است از تقوا در آشکار و نهان، پیروی از سنت پیامبر (ص) در گفتار و عمل، اعراض از خلق در خوشبختی و بدبختی، راضی بودن به رضای خداوند در همه حال و برابری مسلمانان و نصاریان و یهودیان. شاذلیه در دین تسامح داشتند نَه تعصب، و به خلوت و خانقاه بی توجه بودند. این طریقه در مصر، سوریه، الجزایر و تونس رواج و نفوذ و شهرت بسیار داشت. ابوالعباس مُرسی ( ـ ۶۸۶ ق) و تاج الدین بن عطاء الله اسکندرانی ( ـ ۷۰۹ ق) از معروف ترین پیران شاذلی بودند. شاذلیه به طریقه هایی چون وفائیه، عروسیه، جذولیه و هفونیه منشعب شدند.
از فِرَق صوفیه، پیروان تقی الدین ابوالحسن علی بن عبدالله شاذلی (۵۹۳ـ۶۵۶ق)، پدیدآمده در نیمۀ اول قرن ۷ ق در اسکندریه. شاذلی پیروانش را با اوراد و ادعیه ای (معروف ترین دعای حزب البحر) به زهد و وصول به خداوند (فنا فی الله) دعوت می کرد. با سؤال و تکدی مخالف بود و از قبول اعانات حکومت ابا داشت و به سنت سخت پای بند بود. اصول پنج گانۀ این طریقت عبارت است از تقوا در آشکار و نهان، پیروی از سنت پیامبر (ص) در گفتار و عمل، اعراض از خلق در خوشبختی و بدبختی، راضی بودن به رضای خداوند در همه حال و برابری مسلمانان و نصاریان و یهودیان. شاذلیه در دین تسامح داشتند نَه تعصب، و به خلوت و خانقاه بی توجه بودند. این طریقه در مصر، سوریه، الجزایر و تونس رواج و نفوذ و شهرت بسیار داشت. ابوالعباس مُرسی ( ـ ۶۸۶ ق) و تاج الدین بن عطاء الله اسکندرانی ( ـ ۷۰۹ ق) از معروف ترین پیران شاذلی بودند. شاذلیه به طریقه هایی چون وفائیه، عروسیه، جذولیه و هفونیه منشعب شدند.
wikijoo: شاذلیه
پیشنهاد کاربران
شاذِلیه طریقتی است از تصوف که ابوالحسن شاذلی ( ۶۵۶ - ۵۹۳ ) آن را بنیاد نموده است؛ مریدان و پیروان طریقت شاذلیه، شاذلی خوانده می شوند. این طریقت صوفیه بیشترین پیروان را در شمال آفریقا و به ویژه کشورهایی چون مراکش، مصر، سوریه، لیبی و سودان دارد.
... [مشاهده متن کامل]
شماره فرقه هایی که از شاذلیه جدا شده اند به سیزده میرسد و در میان خود شاذلیه پیروان طریقه شیخیه، طیبیه و درقاویه از سایر گروه ها بیشتر است.
پیشینه [ویرایش]
شاذلیه از طریقت شعیب ابومدین که در الجزیره درگذشت، منشعب شده است. عبدالسلام بن مشیش از شاگردان ابومدین بود که آموزه های وی را نوشت و به ابوالحسن شاذلی منتقل کرد. ابوالحسن شاذلی در روستای عماره در مراکش به دنیا آمد و برای رواج دادن آموزه های خود به تونس کوچید. وی در سر راه سفر به حج در بیابان عیذاب مصر جان داد.
ابوالعباس المرسی از دیگر شخصیت های بارز طریقت شاذلیه است، که اصلاً از مرسیه در اندلس بود اما در اسکندریه مصر می زیست؛ وی قطب طریقت و خلیفه ابوالحسن شاذلی پس از وی است. در دوران معاصر، از شیوخ بزرگ طریقت شاذلیه شیخ احمد علوی است که مارتین لینگز در کتاب عارفی از الجزایر به باورها و دیدگاه های او پرداخته است.
دو انشعاب بزرگ طریقت شاذلیه، دروقیه و مریمیه است. دروقیه در اواخر قرن هجدهم میلادی بنیان نهاده شد و به نام محمد عربی دروقی شناخته می شود. انشعاب دیگر، مریمیه است که شیخ عیسی نورالدین احمد یا فریتهوف شوئون، شاگرد اروپایی شیخ احمد علوی آن را بنیان نهاد. انشعاب مریمیه بیشترین پیروان را در اروپا و آمریکای شمالی دارد؛ مارتین لینگز، تیتوس بورکهارت و سید حسین نصر[۱] از پیروان طریقت شاذلیه مریمیه هستند.
روش [ویرایش]
درباره شاذلیه گفتهاند که این طریقت آسان ترین طریقت هاست زیرا نیازی به مجاهدت های پیچیده و طاقت فرسا ندارد. در طریقت شاذلیه از سازهای موسیقی خبری نیست و تنها به آهنگ های موزون دعا و یا اشعار عرفانی اکتفا میشود که هنگام تلاوت، روندی تصاعدی و شتابدار دارد.
اصول پنج گانه طریقه ابوالحسن شاذلی عبارتند از: ۱ - خداترسی ظاهری و باطنی. ۲ - پیروی از سنت در گفتار و کردار. ۳ - عدم اعتنای به خلق چه در روزگار خوشی و چه به هنگام بدی روزگار. ۴ - تسلیم و رضا در امور جزئی و کلی. ۵ - توکل در شادی و اندوه. [۲]
او از مریدانش می خواست که در عین اشتغال به کارهای خود به نیایش پردازند. شواهدی وجود دارد که وی پیروان خویش را از ترک اشتغالات و امور عادی باز می داشت و با گدایی مخالفت می کرد و از پذیرش اعاناتی که حکومت وقت برای اعطای به خانقاه فقرا اختصاص داده بود خودداری می کرد. آماج فرجامین شاذلی رسیدن به مقام فنا بود و روش وردخوانی را پیروی می کرد. [۳]
منابع [ویرایش]
حائری، محمدحسن، «عرفان و تصوف؛ کلیاتی در اصول و مبانی عرفان»، چاپ اول، انتشارات بینالمللی الهدی، ۱۳۸۲.
ویکی پدیای انگلیسی
↑ سید حسین نصر، آموزه های صوفیان، ترجمه حسین حیدری و محمد هادی امینی، قصیده سرا
↑ دهخدا: شاذلیه
↑ دهخدا: شاذلیه
[نهفتن]
ن • ب • و
مذهب ها و فرقه های اسلامی
وجه تمایز
مذهب
فرقه ها
فقهی
سنی
حنفی ( دیوبندی ) • مالکی • شافعی • حنبلی • ظاهری
شیعه
اخباریان • اصولیان • شیخیه
تصوف
بکتاشیه • چشتیه • حروفیه • دسوقیه • سهروردیه • شاذلیه • صفویه • ملامتیه • مولویه • نعمت اللهی • نقشبندیه • نقطویه • نوربخشیه • ( ببینید: فهرست کامل طریقت های تصوف )
اباضیه
وهبیه • حارثیه • طریفیه • نکّار • نفاثیه • خلیفیه • عمریه • حسنیه • سکاکیه • حفصیه • یزیدیه
زیدیه
جارودیه • سلیمانیه/جریریه • صالحیه/ابتریه • ناصریه • هادیه
کرامیه
-
جحمیه
بخاریه • حرقیه • غیریه • متراقبه • میلیه •
کلامی
اشعریان
-
خوارج
اباضیه • ازارقه • حروریه • بیهسیه • ثعالبه • شمیطیه • صفریه • عجارده • محکمه • زیادیه • نجدات
سلفی
قدیم: اهل حدیث • جدید: وهابیت
شیعه
/امامیه
دوازده امامی/اثنی عشری • اسماعیلیه/باطنیه ( آقاخانیه، دروزیه، قرمطیه، نزاریه/حشاشین ) • زیدیه • فاطمیان· قرمطیان· نصیریه/علویه • ( ببینید: فهرست کامل فرقه های شیعه )
طحاویه
-
عثمانیه
-
غُلّات
اهل حق • غالیان/غلو • غرابیه • غمامیه • ( ببینید: فهرست کامل فرقه های غلات )
قدریه
-
ماتریدیه
-
مرجئه
یونسیه • عبیدیه • غسانیه • تومنیه • توبانیه • صالحیه
معتزله
واصلیه • هذیلیه • نظامیه • خابطیه/حدثیه • بشریه • معمریه • مرداریه • ثمامیه • هشامیه • جاحظیه • خیاطیه/کعبیه • جبانیه/بهشمیه
احمدیه
/قادیانیه
-
گروهی از منابع اسلامی بابیت و بهائیت را آئینی در اصل منشعب از کلام شناسی شیعه ( [۱]، [۲] ) می دانند و گروهی دیگر از منابع به مستقل بودن این دو از اسلام اشاره دارند ( [۳]، [۴] ) .
رده: تصوف
قس عربی
الطریقة الشاذلیة، طریقة صوفیة تنسب إلى أبی الحسن الشاذلی یؤمن أصحابها بجملة الأفکار والمعتقدات الصوفیة، وإن کانت تختلف عنها فی سلوک المرید وطریقة تربیته بالإضافة إلى اشتهارهم بالذکر المفرد "الله" أو مضمرًا "هو".
محتویات [اعرض]
[عدل]أبرز الشخصیات
أبی الحسن الشاذلی: مغربی الأصل حیث ولد سنة 571 هـ، تفقه وتصوف فی تونس، وسکن مدینة ( شاذلة ) ونسب إلیها، سکن الإسکندریة، وتوفی بصحراء عیذاب متوجهًا إلى بیت الله الحرام فی أوائل ذی القعدة 656 هـ.
أبو العباس المرسی: أحمد بن عمر المرسی أبو العباس شهاب الدین، من أهل الإسکندریة، ولد سنة 616 هـ وأهله من مرسیه فی الأندلس، توفی سنة 686 هـ الموافق 1287م. یعد خلیفة أبی الحسن الشاذلی وصار قطباً بعد موته، حسب ما یقول الصوفیة، وله مقام کبیر ومسجد باسمه فی مدینة الإسکندریة. قال عن نفسه: "والله لو . . .
... [مشاهده متن کامل]
شماره فرقه هایی که از شاذلیه جدا شده اند به سیزده میرسد و در میان خود شاذلیه پیروان طریقه شیخیه، طیبیه و درقاویه از سایر گروه ها بیشتر است.
پیشینه [ویرایش]
شاذلیه از طریقت شعیب ابومدین که در الجزیره درگذشت، منشعب شده است. عبدالسلام بن مشیش از شاگردان ابومدین بود که آموزه های وی را نوشت و به ابوالحسن شاذلی منتقل کرد. ابوالحسن شاذلی در روستای عماره در مراکش به دنیا آمد و برای رواج دادن آموزه های خود به تونس کوچید. وی در سر راه سفر به حج در بیابان عیذاب مصر جان داد.
ابوالعباس المرسی از دیگر شخصیت های بارز طریقت شاذلیه است، که اصلاً از مرسیه در اندلس بود اما در اسکندریه مصر می زیست؛ وی قطب طریقت و خلیفه ابوالحسن شاذلی پس از وی است. در دوران معاصر، از شیوخ بزرگ طریقت شاذلیه شیخ احمد علوی است که مارتین لینگز در کتاب عارفی از الجزایر به باورها و دیدگاه های او پرداخته است.
دو انشعاب بزرگ طریقت شاذلیه، دروقیه و مریمیه است. دروقیه در اواخر قرن هجدهم میلادی بنیان نهاده شد و به نام محمد عربی دروقی شناخته می شود. انشعاب دیگر، مریمیه است که شیخ عیسی نورالدین احمد یا فریتهوف شوئون، شاگرد اروپایی شیخ احمد علوی آن را بنیان نهاد. انشعاب مریمیه بیشترین پیروان را در اروپا و آمریکای شمالی دارد؛ مارتین لینگز، تیتوس بورکهارت و سید حسین نصر[۱] از پیروان طریقت شاذلیه مریمیه هستند.
روش [ویرایش]
درباره شاذلیه گفتهاند که این طریقت آسان ترین طریقت هاست زیرا نیازی به مجاهدت های پیچیده و طاقت فرسا ندارد. در طریقت شاذلیه از سازهای موسیقی خبری نیست و تنها به آهنگ های موزون دعا و یا اشعار عرفانی اکتفا میشود که هنگام تلاوت، روندی تصاعدی و شتابدار دارد.
اصول پنج گانه طریقه ابوالحسن شاذلی عبارتند از: ۱ - خداترسی ظاهری و باطنی. ۲ - پیروی از سنت در گفتار و کردار. ۳ - عدم اعتنای به خلق چه در روزگار خوشی و چه به هنگام بدی روزگار. ۴ - تسلیم و رضا در امور جزئی و کلی. ۵ - توکل در شادی و اندوه. [۲]
او از مریدانش می خواست که در عین اشتغال به کارهای خود به نیایش پردازند. شواهدی وجود دارد که وی پیروان خویش را از ترک اشتغالات و امور عادی باز می داشت و با گدایی مخالفت می کرد و از پذیرش اعاناتی که حکومت وقت برای اعطای به خانقاه فقرا اختصاص داده بود خودداری می کرد. آماج فرجامین شاذلی رسیدن به مقام فنا بود و روش وردخوانی را پیروی می کرد. [۳]
منابع [ویرایش]
حائری، محمدحسن، «عرفان و تصوف؛ کلیاتی در اصول و مبانی عرفان»، چاپ اول، انتشارات بینالمللی الهدی، ۱۳۸۲.
ویکی پدیای انگلیسی
↑ سید حسین نصر، آموزه های صوفیان، ترجمه حسین حیدری و محمد هادی امینی، قصیده سرا
↑ دهخدا: شاذلیه
↑ دهخدا: شاذلیه
[نهفتن]
ن • ب • و
مذهب ها و فرقه های اسلامی
وجه تمایز
مذهب
فرقه ها
فقهی
سنی
حنفی ( دیوبندی ) • مالکی • شافعی • حنبلی • ظاهری
شیعه
اخباریان • اصولیان • شیخیه
تصوف
بکتاشیه • چشتیه • حروفیه • دسوقیه • سهروردیه • شاذلیه • صفویه • ملامتیه • مولویه • نعمت اللهی • نقشبندیه • نقطویه • نوربخشیه • ( ببینید: فهرست کامل طریقت های تصوف )
اباضیه
وهبیه • حارثیه • طریفیه • نکّار • نفاثیه • خلیفیه • عمریه • حسنیه • سکاکیه • حفصیه • یزیدیه
زیدیه
جارودیه • سلیمانیه/جریریه • صالحیه/ابتریه • ناصریه • هادیه
کرامیه
-
جحمیه
بخاریه • حرقیه • غیریه • متراقبه • میلیه •
کلامی
اشعریان
-
خوارج
اباضیه • ازارقه • حروریه • بیهسیه • ثعالبه • شمیطیه • صفریه • عجارده • محکمه • زیادیه • نجدات
سلفی
قدیم: اهل حدیث • جدید: وهابیت
شیعه
/امامیه
دوازده امامی/اثنی عشری • اسماعیلیه/باطنیه ( آقاخانیه، دروزیه، قرمطیه، نزاریه/حشاشین ) • زیدیه • فاطمیان· قرمطیان· نصیریه/علویه • ( ببینید: فهرست کامل فرقه های شیعه )
طحاویه
-
عثمانیه
-
غُلّات
اهل حق • غالیان/غلو • غرابیه • غمامیه • ( ببینید: فهرست کامل فرقه های غلات )
قدریه
-
ماتریدیه
-
مرجئه
یونسیه • عبیدیه • غسانیه • تومنیه • توبانیه • صالحیه
معتزله
واصلیه • هذیلیه • نظامیه • خابطیه/حدثیه • بشریه • معمریه • مرداریه • ثمامیه • هشامیه • جاحظیه • خیاطیه/کعبیه • جبانیه/بهشمیه
احمدیه
/قادیانیه
-
گروهی از منابع اسلامی بابیت و بهائیت را آئینی در اصل منشعب از کلام شناسی شیعه ( [۱]، [۲] ) می دانند و گروهی دیگر از منابع به مستقل بودن این دو از اسلام اشاره دارند ( [۳]، [۴] ) .
رده: تصوف
قس عربی
الطریقة الشاذلیة، طریقة صوفیة تنسب إلى أبی الحسن الشاذلی یؤمن أصحابها بجملة الأفکار والمعتقدات الصوفیة، وإن کانت تختلف عنها فی سلوک المرید وطریقة تربیته بالإضافة إلى اشتهارهم بالذکر المفرد "الله" أو مضمرًا "هو".
محتویات [اعرض]
[عدل]أبرز الشخصیات
أبی الحسن الشاذلی: مغربی الأصل حیث ولد سنة 571 هـ، تفقه وتصوف فی تونس، وسکن مدینة ( شاذلة ) ونسب إلیها، سکن الإسکندریة، وتوفی بصحراء عیذاب متوجهًا إلى بیت الله الحرام فی أوائل ذی القعدة 656 هـ.
أبو العباس المرسی: أحمد بن عمر المرسی أبو العباس شهاب الدین، من أهل الإسکندریة، ولد سنة 616 هـ وأهله من مرسیه فی الأندلس، توفی سنة 686 هـ الموافق 1287م. یعد خلیفة أبی الحسن الشاذلی وصار قطباً بعد موته، حسب ما یقول الصوفیة، وله مقام کبیر ومسجد باسمه فی مدینة الإسکندریة. قال عن نفسه: "والله لو . . .