شاد کردن

البته درباره بن مضارعش مطمئن نیستم اما به نظر میاد مصدر شادیفتن حداقل در پهلوی اشکانی بوده باشه.
لینک اون خوانش رو که بررسی زبان پهلوی اشکانی هست رو هم در بخش بن مایه ها خواهم گذاشت ببینید جالبه.
آغدهیم پروانشاه اوم وخت کو درود اپر تو اژ یزدان
آمدم نزد پروانشاه و بدو گفتم درود از یزدان بر تو
شاه وخت کو اژ کو آی؟
شاه گفت که از کجا آیی؟
من وخت کو پیزیشکیم اژ بابل زمین
من گفتم که پزشکی هستم از بابل زمین
اود پد هماگ تنبارهو کنیژک درست بود پد ووزورگ شادیفت او من وخت کو اژ کو آی تو من بغ ( خدا ) اود انویژگ ( ریشه اینم اگه کسی بفهمه خوبه! ) ؟
و تن آن کنیزک دوباره درست شد پس ( شاه ) بسیار شادیفت و به من گفت: از کجا می آیی تو ای خداوند و ناجی من؟