شاخه دهی

شاخه دهی (گیاه شناسی). در گیاه شناسی، شاخه دهی ( به انگلیسی: Ramification ) ، عبارت است از واگرایی ساقه و اندام های گیاه به شاخه های کوچک تر، یعنی تنه به شاخه، و شاخه بزرگ تر به شاخه های کوچک تر و غیره. باغبان ها فرایند شاخه دهی را از طریق هرس تحریک می کنند و در نتیجه درختان، درختچه ها و دیگر گیاهان را پرپشت تر و متراکم تر می کنند.
میانگرههای کوتاه ( بخش ساقه بین گره ها، به عنوان مثال، مناطقی که برگها تولید می شوند ) به افزایش شاخه در گیاهانی که در این گره ها شاخه می سازند، کمک می کند. میانگره های بلند ( که ممکن است نتیجه آبیاری بیش از حد، استفاده بیش از حد از کود یا یک «جهش رشدی» فصلی باشد ) توانایی باغبان را برای القای شاخه های گیاهی کاهش می دهد.
درجه بالایی از شاخه دهی برای ایجاد هرس شکلی ضروری است، زیرا هنرمند هرس شکلی را قادر می سازد تا یک بوته یا پرچین را به شکلی با سطح یکنواخت تراش دهد. شاخه دهی همچنین برای تمرین کنندگان هنر بونسای ضروری است زیرا به بازسازی شکل و عادت یک درخت با اندازه کامل به درخت کوچکی که در یک ظرف رشد می کند کمک می کند.
روش های هرس کردن و کف بری از بین بردن بیشتر توده درخت از بالای ریشه باعث ایجاد شاخه می شوند. هرس درختان میوه با القای انشعاب و در نتیجه ایجاد شاخه های پرشور و پربار به جای چند شاخه کم بارده، عملکرد باغ ها را افزایش می دهد.