سیوطی جلال الدین

سُیوطی، جلال الدین (قاهره ۸۴۹ـ۹۱۱ق)
قرآن شناس، ادیب، مورّخ، مفسّر بزرگ اسلامی؛ که مورّخان او را به عنوان «امام» و «حافظ» (قرآن را در ۸سالگی از حفظ بود) یاد می کنند. پس از مرگ پدرش، تحت حمایت جمعی، ازجمله کمال بن همام، رشد کرد و به تحصیل علوم پرداخت و در ۱۷سالگی اجازۀ تدریس یافت. خود می گوید در هفت علمِ تفسیر، حدیث، فقه، نحو، معانی، بدیع، بیان تبحّر داشته است و در فقه شافعی مجتهد بود. شمار آثارش، از رسائل کوچک چندصفحه ای تا کتاب های چندجلدی، بالغ بر ۶۰۰ است. شهرت وی و داشتن آثار فراوانش باعث شد که عده ای به او حسادت کنند و ادعا کنند که وی برخی از کتاب های کتابخانۀ محمودیه را به دست آورده و آن ها را اثر خود معرفی کرده است. شهرت او در جهان تشیع بیشتر به سبب کتاب البهجةالمرضیة فی شرح الفیه است که شرحی بر کتاب الفیۀ ابن مالک در علم نحو است. آثار مهم دیگر اوست: الاتقان فی علوم القرآن؛ الدُّرُالمنثور فی تفسیرالمأثور؛ تفسیر جلالین؛ طبقات المفسّرین؛ جامع الصّغیر در حدیث؛ تاریخ الخلفاء.