سیه دست

لغت نامه دهخدا

سیه دست. [ ی َه ْ دَ ] ( ص مرکب ) مردم بخیل. || رذل. || شوم. نامبارک. ( برهان ) ( آنندراج ) :
جره بازی بدم رفتم به نخجیر
سیه دستی زده بر بال مو تیر
بوره غافل مچر در چشمه ساران
هر آن غافل چره غافل خوره تیر.
باباطاهر.
رجوع به سیاه دست شود.

فرهنگ فارسی

( صفت ) ۱ - بخیل لئیم . ۲ - رذل فرومایه . ۳ - شوم نامبارک .
مردم بخیل . یا رذل . یا شوم و نامبارک

پیشنهاد کاربران

بپرس