سینمای شاعرانه اوکراین

سینمای شاعرانهٔ اوکراین ( به انگلیسی: Ukrainian Poetic Cinema ) یک جنبش سینمایی و فرهنگی بود که در اواسط قرن بیستم در واکنش به سیاست ملیت شوروی ظهور کرد. [ ۱] این و دیگر جنبش های هنری در صنعت سینمای شوروی در اواسط دههٔ ۱۹۶۰ میلادی با اکران فیلم سایه های نیاکان فراموش شده ظهور کردند. [ ۲]
برخلاف سینمای رئالیستی شوروی، سینمای شاعرانهٔ اوکراین بر بیان بصری، نقوش سورئال و قوم نگاری متمرکز بود. این سینما متأثر از فولکلور اوکراینی و آثار اولیهٔ الکساندر داوژنکو بود.
توسعهٔ سینمای شاعرانه اوکراین موج دیگری از سرکوب ماشین ایدئولوژیک شوروی علیه سینمای اوکراین، آگاهی ملی و جستجوی هنری غیرسنتی را برانگیخت. [ ۳] بسیاری از فیلم های این جنبش در اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی به دلیل سانسور ایدئولوژیک ممنوع شد و تنها در اواخر دههٔ ۱۹۸۰ میلادی و اوایل دههٔ ۱۹۹۰ میلادی منتشر شد. [ ۴] [ ۵]
اصطلاح «سینمای شاعرانه اوکراین» به جانوش گازدا ( Janusz Gazda ) منتقد لهستانی نسبت داده می شود که آن را در سال ۱۹۷۰ میلادی مطرح کرد. [ ۴] [ ۲]
سینمای شاعرانه اوکراین شامل ده فیلم بلند ساخته شده در دهه های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ میلادی است. که عبارتند از: سایه های نیاکان فراموش شده ( ۱۹۶۴ ) اثر: سرگئی پاراجانف؛ صلیب سنگی ( ۱۹۶۸ ) و زاخار برکوت ( ۱۹۷۱ ) اثر: لئونید اوسیکا؛ بهاری برای تشنه ها ( ۱۹۶۵ ) ، حوای سنت جان ( ۱۹۶۸ ) و پرندۀ سفید نشان شده با سیاه ( ۱۹۷۱ ) اثر: یوری ایلینکو؛ وجدان ( ۱۹۶۸ ) اثر: ولودیمیر دنیسنکو؛ کمیسرها ( ۱۹۶۸ ) اثر: میکولا ماشچنکو؛ و نامهٔ گمشده ( ۱۹۷۲ ) اثر: بوریس ایوچنکو.