سینمای سنگاپور طی دهه های ۵۰ و ۶۰ با نمایش فیلم های چینی زبان و مالایی از رونق نسبی به لحاظ اکران برخوردار بود. پس از استقلال سنگاپور در سال ۱۹۶۵ کم کم این رونق رنگ باخت. در روند تاریخی بررسی فرهنگ و هنر در این کشور باید دوران استعمار و همچنین تنوع زبان را در نظر داشت. در سنگاپور ۴ زبان انگلیسی، مالایی، چینی و تامیل به عنوان زبان های رسمی شناخته می شوند. اما درمجموع ساکنان این کشور با نزدیک به ۲۰ زبان مختلف تکلم می کنند که این امر نشان دهنده تنوع گسترده زبانی و فرهنگی در سنگاپور می باشد. حتی بسیاری از تابلوها و علائم در سنگاپور به ۴ زبان رسمی نوشته شده اند. در سنگاپور سیاست رسمی آموزشی به ترتیبی است که دانش آموزان به طور هم زمان زبان انگلیسی و زبان مادری خود را می آموزند. با این همه اولین فیلم رسمی تاریخ سینمای سنگاپور به زبان انگلیسی در سال ۱۹۹۲ ساخته شد. [ ۱] [ ۲]
سنگاپور از سال ۱۸۲۴ تا ۱۹۶۳ میلادی، به غیر از ۳ سال در زمان جنگ جهانی دوم یکی از مستعمرات بریتانیا بود. در سال ۱۹۴۲ سنگاپور که هنوز مستعمره بریتانیا بود، توسط ژاپن اشغال شد و نیروهای بریتانیایی مجبور به ترک آن شدند. وینستون چرچیل این رخداد را «بدترین فاجعه و بزرگترین تسلیم در تاریخ بریتانیا» نامید. سنگاپور پس از پایان جنگ در سال ۱۹۴۵ میلادی دوباره توسط نیروهای بریتانیایی اشغال شد. ۱۸ بعد در سال ۱۹۶۳ سنگاپور به عنوان عضوی از فدراسیون مالزی استقلال خود را از بریتانیا به دست آورد. این کشور در نهایت ۲ سال بعد در سال ۱۹۶۵ از مالزی جدا شد و به این ترتیب جمهوری سنگاپور شکل گرفت. در تمام این سال ها دوربین فیلم برداری از ابتدای سده ۲۰ به این سرزمین وارد شده بود و سالن های کوچک نمایش فیلم های چینی زبان و مالایی سرو شکل گرفته بودند. هنرمند شاخصی مانند پ. رمله اگرچه مالزیایی تبار بود، کارش را در صنعت فیلم و موسیقی و کارهای ادبی در سنگاپور در سال ۱۹۴۸ آغاز کرد و تا سال ۱۹۶۴ که به زادگاه خود برگشت به اوج زندگی حرفه ای خود رسید و نقش مهمی در رونق سینمای سنگاپور داشت. دای تیه لانگ از دیگر پیشگامان سینمای سنگاپور است که نقش عمده ای در تأسیس جنبش پویانمایی در این کشور ارائه کرد. از مهمترین کارهای انیمیشن او گربهٔ بازرس و گوزن نُه رنگ قابل اعتنا هستند. [ ۳] [ ۴] [ ۵] [ ۶]
اولین فیلم بلند تاریخ سینمای سنگاپور به نام مدیوم در سال ۱۹۹۲ توسط آرتور اسمیت و به زبان انگلیسی با حضور عوامل بومی ساخته شد. می پوک من محصول ۱۹۹۵ ساخته اریک چو کارگردان سنگاپوری اولین فیلمی بود که از سینمای این کشور به یک جشنواره معتبر جهانی ارائه شد. می پوک من در ۱۹امین دوره جشنواره بین المللی فیلم مسکو به نمایش درآمد و جایزه فیپرشی را از آن خود کرد. اریک چو از آن پس پیوسته در بدنه سینمایی سنگاپور کار کرده است. بو جونفنگ نیز از جمله کارگردانان سنگاپوری بود که توسط جشنواره کن کشف گردید. قلعه شنی ساخته وی در سال ۲۰۱۰ در بخش هفته منتقدان بین المللی در جشنواره فیلم کن اکران شد. دیگر ساخته او به نام ۷ نامه به عنوان نماینده سینمای سنگاپور برای حضور در بخش جایزه اسکار بهترین فیلم بین المللی هشتاد و هشتمین دوره جوایز اسکار معرفی شد که البته به مرحله نهایی نرسید. [ ۷] [ ۸] [ ۹] [ ۱۰] [ ۱۱]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفسنگاپور از سال ۱۸۲۴ تا ۱۹۶۳ میلادی، به غیر از ۳ سال در زمان جنگ جهانی دوم یکی از مستعمرات بریتانیا بود. در سال ۱۹۴۲ سنگاپور که هنوز مستعمره بریتانیا بود، توسط ژاپن اشغال شد و نیروهای بریتانیایی مجبور به ترک آن شدند. وینستون چرچیل این رخداد را «بدترین فاجعه و بزرگترین تسلیم در تاریخ بریتانیا» نامید. سنگاپور پس از پایان جنگ در سال ۱۹۴۵ میلادی دوباره توسط نیروهای بریتانیایی اشغال شد. ۱۸ بعد در سال ۱۹۶۳ سنگاپور به عنوان عضوی از فدراسیون مالزی استقلال خود را از بریتانیا به دست آورد. این کشور در نهایت ۲ سال بعد در سال ۱۹۶۵ از مالزی جدا شد و به این ترتیب جمهوری سنگاپور شکل گرفت. در تمام این سال ها دوربین فیلم برداری از ابتدای سده ۲۰ به این سرزمین وارد شده بود و سالن های کوچک نمایش فیلم های چینی زبان و مالایی سرو شکل گرفته بودند. هنرمند شاخصی مانند پ. رمله اگرچه مالزیایی تبار بود، کارش را در صنعت فیلم و موسیقی و کارهای ادبی در سنگاپور در سال ۱۹۴۸ آغاز کرد و تا سال ۱۹۶۴ که به زادگاه خود برگشت به اوج زندگی حرفه ای خود رسید و نقش مهمی در رونق سینمای سنگاپور داشت. دای تیه لانگ از دیگر پیشگامان سینمای سنگاپور است که نقش عمده ای در تأسیس جنبش پویانمایی در این کشور ارائه کرد. از مهمترین کارهای انیمیشن او گربهٔ بازرس و گوزن نُه رنگ قابل اعتنا هستند. [ ۳] [ ۴] [ ۵] [ ۶]
اولین فیلم بلند تاریخ سینمای سنگاپور به نام مدیوم در سال ۱۹۹۲ توسط آرتور اسمیت و به زبان انگلیسی با حضور عوامل بومی ساخته شد. می پوک من محصول ۱۹۹۵ ساخته اریک چو کارگردان سنگاپوری اولین فیلمی بود که از سینمای این کشور به یک جشنواره معتبر جهانی ارائه شد. می پوک من در ۱۹امین دوره جشنواره بین المللی فیلم مسکو به نمایش درآمد و جایزه فیپرشی را از آن خود کرد. اریک چو از آن پس پیوسته در بدنه سینمایی سنگاپور کار کرده است. بو جونفنگ نیز از جمله کارگردانان سنگاپوری بود که توسط جشنواره کن کشف گردید. قلعه شنی ساخته وی در سال ۲۰۱۰ در بخش هفته منتقدان بین المللی در جشنواره فیلم کن اکران شد. دیگر ساخته او به نام ۷ نامه به عنوان نماینده سینمای سنگاپور برای حضور در بخش جایزه اسکار بهترین فیلم بین المللی هشتاد و هشتمین دوره جوایز اسکار معرفی شد که البته به مرحله نهایی نرسید. [ ۷] [ ۸] [ ۹] [ ۱۰] [ ۱۱]
wiki: سینمای سنگاپور