سینمای اندونزی به صنعت فیلمسازی در کشور اندونزی اشاره دارد. سینما در اندونزی در سال ۱۹۰۰ ظهور و بروز یافت و در ۲ دهه اول قرن بیستم عمدتاً فیلم های کوتاه خبری تولید شد[ ۵]
در سال ۱۹۲۶ اولین فیلم بومی محصول کشور اندونزی به نام آخرین لوتانگ به کارگردانی یک فیلم ساز هلندی به نام هیو ولدورپ ساخته شد. نکته مهم و تاریخی این فیلم حضور بازیگران بومی با ملیت اندونزیایی است.
سینمای اندونزی همچون دیگر هنرهایش به دلیل استعمار و اشغال اراضی آن توسط کشوهای هلند، آلمان و ژاپن در طی قرن ها به لحاظ فرهنگی از این کشورها تأثیر پذیرفته بود. تا سالهای دهه سوم قرن بیستم، فیلمسازان هلندی و آلمانی در اندونزی به کار مشغول بودند. ژاپنی ها نیز تا ۱۹۴۹ در این کشور فعالیت سینمایی داشتند. نقطه عطف سینمای اندونزی شروع جشنواره فیلم اندونزی در سال ۱۹۵۵ بود. پس از آن در دهه ۶۰ که بیش از یک دهه از استقلال اندونزی می گذشت، چند فیلمساز اندونزیایی شروع به ساخت آثار بومی کردند که اسمار اسماعیل بیش از دیگران چهره شد. مبارزان راه آزادی محصول ۱۹۶۱ به کارگردانی او که در آن استقلال اندونزی را روایت کرد، در چندین جشنواره معتبر خارجی شرکت داشت. [ ۶]
دهه ۸۰ و ۹۰ سینمای اندونزی مدرن شد و با تأسیس جشنواره بین المللی فیلم جاکارتا، بومی سازی و در کنار آن تعامل با دیگر کشورهای صاحب سینما به نقطه مثبتی رسید.
از سال ۲۰۰۰ به این سو سیاست فرهنگی دولت در زمینه سینما بویژه برای آثاری که به قصد اکران در آسیای جنوب شرقی، هند و پاکستان ساخته می شوند، تغییر کرد و برای این گونه تولیدات کمک های زیادی از سوی دولت برای بخش خصوصی در نظر گرفته شد.
سرانه تولید فیلم در اندونزی در حال حاضر حدود ۷۸ فیلم بلند سینمایی است و مخاطبین سینمای این کشور سالانه حدود ۳۲ میلیون نفر برآورد شده است. تعداد سینماها در این کشور نیز ۷۷۷ سالن سینما گزارش شده است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر سال ۱۹۲۶ اولین فیلم بومی محصول کشور اندونزی به نام آخرین لوتانگ به کارگردانی یک فیلم ساز هلندی به نام هیو ولدورپ ساخته شد. نکته مهم و تاریخی این فیلم حضور بازیگران بومی با ملیت اندونزیایی است.
سینمای اندونزی همچون دیگر هنرهایش به دلیل استعمار و اشغال اراضی آن توسط کشوهای هلند، آلمان و ژاپن در طی قرن ها به لحاظ فرهنگی از این کشورها تأثیر پذیرفته بود. تا سالهای دهه سوم قرن بیستم، فیلمسازان هلندی و آلمانی در اندونزی به کار مشغول بودند. ژاپنی ها نیز تا ۱۹۴۹ در این کشور فعالیت سینمایی داشتند. نقطه عطف سینمای اندونزی شروع جشنواره فیلم اندونزی در سال ۱۹۵۵ بود. پس از آن در دهه ۶۰ که بیش از یک دهه از استقلال اندونزی می گذشت، چند فیلمساز اندونزیایی شروع به ساخت آثار بومی کردند که اسمار اسماعیل بیش از دیگران چهره شد. مبارزان راه آزادی محصول ۱۹۶۱ به کارگردانی او که در آن استقلال اندونزی را روایت کرد، در چندین جشنواره معتبر خارجی شرکت داشت. [ ۶]
دهه ۸۰ و ۹۰ سینمای اندونزی مدرن شد و با تأسیس جشنواره بین المللی فیلم جاکارتا، بومی سازی و در کنار آن تعامل با دیگر کشورهای صاحب سینما به نقطه مثبتی رسید.
از سال ۲۰۰۰ به این سو سیاست فرهنگی دولت در زمینه سینما بویژه برای آثاری که به قصد اکران در آسیای جنوب شرقی، هند و پاکستان ساخته می شوند، تغییر کرد و برای این گونه تولیدات کمک های زیادی از سوی دولت برای بخش خصوصی در نظر گرفته شد.
سرانه تولید فیلم در اندونزی در حال حاضر حدود ۷۸ فیلم بلند سینمایی است و مخاطبین سینمای این کشور سالانه حدود ۳۲ میلیون نفر برآورد شده است. تعداد سینماها در این کشور نیز ۷۷۷ سالن سینما گزارش شده است.
wiki: سینمای اندونزی