سینمای ازاد

سینمای آزاد. سینمای آزاد[ ۱] ( انگلیسی: Free Cinema ) یک جنبش فیلم مستند در انگلستان بود که در اواسط دهه ۱۹۵۰ شکل گرفت. عبارت آزاد به مفهوم نبود تبلیغات سیاسی و اهداف صرفاً تجاری در این آثار به کار برده می شد. لیندسی اندرسن، کارل رایز، تونی ریچاردسون و لورنزا مازتی از بنیان گذاران این جنبش بودند. هرچند بعدها لیندسی اندرسن از به کار بردن کلمه جنبش برای این حرکت خودداری کرد. این حرکت در سال ۱۹۵۶ با اکران سه فیلم کوتاه در تئاتر فیلم نشنال لندن آغاز شد. این برنامه به قدری موفقیت آمیز بود که پیش از تصمیم بنیان گذاران برای پایان مجموعه، پنج برنامهٔ دیگر زیر پرچم سینمای آزاد تولید شدند. آخرین رویداد مربوط به این واقعه در سال ۱۹۵۹ اتفاق افتاد.
سینمای آزاد تأثیر بسیاری بر موج نوی سینمای انگلستان در اواخر دهه ۱۹۵۰ و اوایل دهه ۱۹۶۰ داشت. تمامی بنیان گذاران این سبک به جز مازتی، اقدام به ساخت فیلم هایی در راستای جنبش موج نوی سینمای انگلستان کردند. ریچاردسون فیلم های با خشم به عقب نگاه کن ( ۱۹۵۸ ) ، یک نوک زبان عسل ( ۱۹۶۱ ) و تنهایی دونده دوی استقامت ( ۱۹۶۲ ) را کارگردانی کرد. رایز نیز در همین راستا فیلم شنبه شب و صبح یکشنبه ( ۱۹۶۰ ) و اندرسون فیلم های این زندگی ورزشی ( ۱۹۶۳ ) و اگر. . . . ( ۱۹۶۹ ) را ساختند.