سینمای اروپا

سینمای اروپا ( انگلیسی: Cinema of Europe ) به صنایع فیلم سازی و فیلم های ساخته شده در قاره اروپا اشاره دارد. اروپایی ها با کمک مهندسان نوآور و هنرمندان، پیشگام صنعت تصاویر متحرک در اواخر قرن نوزدهم میلادی بودند. لویی لو پرنس برای چشم انداز باغ روندهی در ۱۸۸۸ که اولین فیلم سلولوئیدی شناخته شده است، مشهور شد. برادران اسکلادانوسکی از برلین، از بیوسکوپ خود استفاده کردند تا تماشاچیان سالن وینترگارتن با با نمایش اولین فیلم نمایش داده شده، در طول ماه نوامبر ۱۸۹۵، تحت تأثیر قرار دهند. برادران لومیر سینماتوگراف را عرضه کردند که آغازگر دوره فیلم صامت شمرده می شود؛ دوره ای که سینمای اروپایی موفقیت تجاری بزرگی کسب کرد. این اتفاق تا زمان جنگ جهانی دوم و اثر خصمانه اش بر هنر ادامه داشت.
جریان های قابل توجه سینمای اروپایی شامل اکسپرسیونیسم آلمان ( دهه ۱۹۲۰ ) ، جنبش مونتاژ شوروی ( دهه ۱۹۲۰ ) ، امپرسیونیسم فرانسه ( دهه ۱۹۲۰ ) ، رئالیسم شاعرانه ( دهه ۱۹۳۰ ) و نئورئالیسم ایتالیا ( دهه ۱۹۴۰ ) می شود. این دوره در حال حاضر، دوره «هالیوود دیگر» خوانده می شود. اولین استودیوی فیلم سازی در مقیاس بزرگ هم در اروپا تأسیس شده است؛ استودیوی فیلم سازی بابلزبرگ ( ۱۹۱۲ ) در نزدیکی برلین.
جنبش های اصلی سینمای اروپای پس از جنگ جهانی دوم شامل سینمای آزاد ( دهه ۱۹۵۰ ) ، موج نوی فرانسه ( دهه های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ ) ، مکتب فیلم لهستان ( دهه های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ ) ، موج نوی چک اسلواک ( دهه ۱۹۶۰ ) ، سینمای نوین آلمان ( دهه های ۱۹۶۰ تا ۱۹۸۰ ) ، موج نوی سینمای انگلستان ( دهه های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ ) ، وسترن اسپاگتی ( دهه ۱۹۶۰ ) و نوو سینما ( دهه های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ ) می شود. جنبش های قرن بیست و یکم نیز شامل دوگما ۹۵، نهایت گرایی نوین فرانسه، موج نوی سینمای رومانی و مکتب برلین می شود.