سینما و مرگ: درباره نامیرایی و تصویر کتابی به نویسندگی میلاد روشنی پایان است که در سال ۱۳۹۷ توسط نشر ققنوس به زبان فارسی منتشر شد. این کتاب در زمینه فلسفه و هنرهای نمایشی بوده و در زمستان ۱۳۹۸ در فهرست نامزدهای دریافت جایزه کتاب سال قرار گرفت. و در نهایت در سی و هفتمین دوره کتاب سال ایران شایسته تقدیر شناخته شد. نویسنده در این کتاب رابطه مفهوم مرگ و سینما را بررسی کرده است
... [مشاهده متن کامل]
کتاب سینما و مرگ؛ درباره نامیرایی و تصویر در شش فصل به بررسی رابطه مفهوم مرگ و مدیوم سینما می پردازد. اما موضوع کتاب این نیست که «چگونه مرگ در فیلم ها ( به منزله فراورده های سینما ) بازنمایی می شود، بلکه مسئله کتاب این است که چگونه سینما بنا بر مولفه های هستی شناختی خود رویاروی مرگ قرار می گیرد»
این فصل «با دستمایه قرار دادن فیلم مهر هفتم اثر اینگمار برگمان، به شرح این مسئله می پردازد که سینما با برقراری جهان هم پایگانی از تصاویر و سرباز زدن از دوگانه تصاویر ذهنی و عینی موفق می شود حتی تصویر مرگ را هم به تصویری هم پایه تصاویر دیگر تبدیل کند» . در این فصل رابطه سینما، مفهوم تجسد در مسیحیت و مفهوم فلسفی درون ماندگاری، در کانون توجه است.
فصل دوم، با عنوان مرگ عاشق و پوئسیس ( Poiesis ) حرکت، با دستمایه قرار دادن فیلم های ژان کوکتو، به بحث درباره مفهوم پوئسیس حرکت می پردازد. در این فصل امکانات سینما در خلق حرکت و رابطه ی آن با مفهوم مرگ و نامیرایی بررسی می شود.
فصل سوم، با عنوان "نامرده و نامیرایی تصویر" ، با تاکید بر شخصیت کنت دراکولا، به رابطه سینما با مفهوم جاودانگی و نامیرایی می پردازد. این فصل با بررسی دوگانه شراب/خون در مسیحیت و نسبت آن با خون آشامی دراکولا می پردازد و در ادامه در این باب بحث می کند که «سینما درست متضاد کلیسا بود. اگر کلیسا با وعده نامیرایی، ارواح را می دزدید، سینما با همین وعده تصوبرها را می دزدید. اما این تصویرها ، تصویرهایی نامیرا از جهان میرا نبودند، بلکه این خود جهان بود که در تصویرهایش نامیرا شده بود»
فصل چهارم با عنوان «آفرینش زندگی و امکانات هیولا» با دستمایه قرار دادن داستان فرانکنشتاین به طرح پرسش هایی در خصوص خالق و مخلوق می پردازد و در نهایت با بررسی ایده سینما - چشم ژیگا ورتوف درهم آمیزی خالق و مخلوق در سینما را بررسی می کند و نشان می دهد که چگونه هیبرید سینما - چشم و همچنین ایده های تدوینی سینما چگونه کارکردی مشابه کار دکتر فرانگنشتاین دارد که با اجزای بدن های متفاوت مردگان مخلوقی جدید خلق کرد. در این فصل، سینما همچون «مخلوقی ابزارگونه با جهشی ژنتیکی بر خالق خود چیره شده و جهان خود را برپا کرده است. جهانی که برای شناخت آن باید نشانه های تصویری درون ماندگار توسل جست که پیشاپیش و از رهگذر دیدن تصاویر در اختیار ما قرار گرفته است»
... [مشاهده متن کامل]
کتاب سینما و مرگ؛ درباره نامیرایی و تصویر در شش فصل به بررسی رابطه مفهوم مرگ و مدیوم سینما می پردازد. اما موضوع کتاب این نیست که «چگونه مرگ در فیلم ها ( به منزله فراورده های سینما ) بازنمایی می شود، بلکه مسئله کتاب این است که چگونه سینما بنا بر مولفه های هستی شناختی خود رویاروی مرگ قرار می گیرد»
این فصل «با دستمایه قرار دادن فیلم مهر هفتم اثر اینگمار برگمان، به شرح این مسئله می پردازد که سینما با برقراری جهان هم پایگانی از تصاویر و سرباز زدن از دوگانه تصاویر ذهنی و عینی موفق می شود حتی تصویر مرگ را هم به تصویری هم پایه تصاویر دیگر تبدیل کند» . در این فصل رابطه سینما، مفهوم تجسد در مسیحیت و مفهوم فلسفی درون ماندگاری، در کانون توجه است.
فصل دوم، با عنوان مرگ عاشق و پوئسیس ( Poiesis ) حرکت، با دستمایه قرار دادن فیلم های ژان کوکتو، به بحث درباره مفهوم پوئسیس حرکت می پردازد. در این فصل امکانات سینما در خلق حرکت و رابطه ی آن با مفهوم مرگ و نامیرایی بررسی می شود.
فصل سوم، با عنوان "نامرده و نامیرایی تصویر" ، با تاکید بر شخصیت کنت دراکولا، به رابطه سینما با مفهوم جاودانگی و نامیرایی می پردازد. این فصل با بررسی دوگانه شراب/خون در مسیحیت و نسبت آن با خون آشامی دراکولا می پردازد و در ادامه در این باب بحث می کند که «سینما درست متضاد کلیسا بود. اگر کلیسا با وعده نامیرایی، ارواح را می دزدید، سینما با همین وعده تصوبرها را می دزدید. اما این تصویرها ، تصویرهایی نامیرا از جهان میرا نبودند، بلکه این خود جهان بود که در تصویرهایش نامیرا شده بود»
فصل چهارم با عنوان «آفرینش زندگی و امکانات هیولا» با دستمایه قرار دادن داستان فرانکنشتاین به طرح پرسش هایی در خصوص خالق و مخلوق می پردازد و در نهایت با بررسی ایده سینما - چشم ژیگا ورتوف درهم آمیزی خالق و مخلوق در سینما را بررسی می کند و نشان می دهد که چگونه هیبرید سینما - چشم و همچنین ایده های تدوینی سینما چگونه کارکردی مشابه کار دکتر فرانگنشتاین دارد که با اجزای بدن های متفاوت مردگان مخلوقی جدید خلق کرد. در این فصل، سینما همچون «مخلوقی ابزارگونه با جهشی ژنتیکی بر خالق خود چیره شده و جهان خود را برپا کرده است. جهانی که برای شناخت آن باید نشانه های تصویری درون ماندگار توسل جست که پیشاپیش و از رهگذر دیدن تصاویر در اختیار ما قرار گرفته است»
