سینتاشتا ( به روسی: Синташта ) نام اقامتگاهی است در حوزهٔ فرهنگ آندرونوو و جنوب کوه های اورال که پیشینهٔ زیست در آن را میان سال های ۲۰۰۰ تا ۱۶۰۰ پیش از میلاد تخمین می زنند. این مکان باستانی میان سال های ۱۹۶۸ تا ۱۹۸۶ کشف شد و اهمیت کشفش سبب شد که فرهنگ آندرونوو را به نام فرهنگ سینتاشتا - پتروفکا هم بخوانند. سینتاشتا در استان چلیابینسک در روسیه کنونی جای گرفته است. به عقیده محققان فرهنگ سینتاشتا خاستگاه اولیه قوم آریایی ( هندوایرانی ) محسوب می شود. [ ۱] [ ۲] [ ۳]
اکثرا زبان شناسان فرهنگ سینتاشتا را خاستگاه اولیه زبان های هندوایرانی می دانند که با فرهنگ ظروف طناب دار هم مرتبط است و همچنین تحقیقات نشان می دهد که زبان های فینو اوگری تا حدی تحت تاثیر زبان های هندوایرانی بوده است. [ ۴] [ ۵]
اثرهای به جا مانده در سینتاشتا همانندی بسیاری به اقامت گاه نزدیک به آن - آرکائیم - دارد، اگرچه آنِ آرکائیم بهتر مانده است. استحکاماتی در این جا وجود داشته است، از جمله حصاری از جنس چوب و خشت خام. مساحت این استحکامات میان شش هزار تا سی هزار متر مربع بوده است. خانه های سینتاشتا مستطیلی شکل بوده اند و میان ۲۵ تا ۱۳۰ متر مربع هم مساحت داشته اند. این خانه های از ژرفای یک متری زمین ساخته شده بودند و در دو ردیف. همچنین کوره های ریخته گری در این سکونت گاه کشف شده اند.
در گورهای یافت شده در سینتاشتا اسپ هایی نیز به خاک سپرده شده بودند. شکل به خاک سپردن - منظور شیوهٔ قراردادن پاهای آنان - این اسپان شیوهٔ تاخت این جانوران را تداعی می سازد. در گورهای سینتاشتا شش گردونه را نیز به خاک سپرده اند که دیرینگی آنان به پیرامون ۱۷۰۰ تا ۱۵۰۰ پیش از میلاد برآورد می شود. گورهای سینتاشتا به جای وابستگی به فرهنگ آندرونوو بیشتر می نماید که به فرهنگ اسروبنا وابسته باشند. در سطح این گورها لایه ای چوبی دیده می شود و گویا با بهره گیری از ستون هایی بامی برای آنها فراهم آورده بودند. شیوهٔ به گور سپردن مردمان هم شکل یکنواختی نداشته است، گروهی را به پشت و گروهی به پهلو و در یک مورد کسی را به رو به خاک سپرده اند. گورها در روزگاران پیشین شکافته شده و چیزهای درونش دزدیده شده اند و تنها ابزار کم ارزش تر برنزی برجای مانده اند.
از آثار به دست آمده از سینتاشتا دانسته شده که اینان مردمانی رمه دار بوده اند و گوسفند، بز، گاو و اسپ نگاه می داشته اند. سگ نیز برای کاربرد چوپانی داشته اند. استخوان های برجای ماندهٔ گراز نشان از شکارگر بودن باشندگان این زیست گاه می باشد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاکثرا زبان شناسان فرهنگ سینتاشتا را خاستگاه اولیه زبان های هندوایرانی می دانند که با فرهنگ ظروف طناب دار هم مرتبط است و همچنین تحقیقات نشان می دهد که زبان های فینو اوگری تا حدی تحت تاثیر زبان های هندوایرانی بوده است. [ ۴] [ ۵]
اثرهای به جا مانده در سینتاشتا همانندی بسیاری به اقامت گاه نزدیک به آن - آرکائیم - دارد، اگرچه آنِ آرکائیم بهتر مانده است. استحکاماتی در این جا وجود داشته است، از جمله حصاری از جنس چوب و خشت خام. مساحت این استحکامات میان شش هزار تا سی هزار متر مربع بوده است. خانه های سینتاشتا مستطیلی شکل بوده اند و میان ۲۵ تا ۱۳۰ متر مربع هم مساحت داشته اند. این خانه های از ژرفای یک متری زمین ساخته شده بودند و در دو ردیف. همچنین کوره های ریخته گری در این سکونت گاه کشف شده اند.
در گورهای یافت شده در سینتاشتا اسپ هایی نیز به خاک سپرده شده بودند. شکل به خاک سپردن - منظور شیوهٔ قراردادن پاهای آنان - این اسپان شیوهٔ تاخت این جانوران را تداعی می سازد. در گورهای سینتاشتا شش گردونه را نیز به خاک سپرده اند که دیرینگی آنان به پیرامون ۱۷۰۰ تا ۱۵۰۰ پیش از میلاد برآورد می شود. گورهای سینتاشتا به جای وابستگی به فرهنگ آندرونوو بیشتر می نماید که به فرهنگ اسروبنا وابسته باشند. در سطح این گورها لایه ای چوبی دیده می شود و گویا با بهره گیری از ستون هایی بامی برای آنها فراهم آورده بودند. شیوهٔ به گور سپردن مردمان هم شکل یکنواختی نداشته است، گروهی را به پشت و گروهی به پهلو و در یک مورد کسی را به رو به خاک سپرده اند. گورها در روزگاران پیشین شکافته شده و چیزهای درونش دزدیده شده اند و تنها ابزار کم ارزش تر برنزی برجای مانده اند.
از آثار به دست آمده از سینتاشتا دانسته شده که اینان مردمانی رمه دار بوده اند و گوسفند، بز، گاو و اسپ نگاه می داشته اند. سگ نیز برای کاربرد چوپانی داشته اند. استخوان های برجای ماندهٔ گراز نشان از شکارگر بودن باشندگان این زیست گاه می باشد.
wiki: سینتاشتا