سیمین ذقن

لغت نامه دهخدا

سیمین ذقن. [ ذَ ق َ ] ( ص مرکب ) آنکه ذقن وی سپید باشد. که زنخ او در سپیدی نقره را ماند :
می بیجاده گون خواهد بت سیمین ذقن خواند
بتی خواند که او را باغ شاخ نسترن خواند.
فرخی.
بر جهان تکیه مکن ور قدحی می داری
شادی زهره جبینان خور و سیمین ذقنان.
حافظ.
رجوع به سیمین زنخ شود.

فرهنگ فارسی

آنکه ذقن وی سپید باشد . کهزنخ او در سپیدی نقرهراماند .

پیشنهاد کاربران

بپرس