سیف الله خان اردلان ( ۱۲۸۰ – ۱۳۵۶ شمسی ) ملقب به مظفرالسلطنه دوم آخرین حاکم اردلان از سلسله حاکمان و امرای خاندان اردلان و سلطانی اردلان در ولایت کردستان و فرماندار سقز در زمان پهلوی بود. او در اثنای جنگ جهانی دوم و اشغال بخش هایی از ایران توسط روس ها، حاکم منطقه سقز بود که با تهدیدات متعدد داخلی و خارجی مقابله نمود.
... [مشاهده متن کامل]
سیف الله خان اردلان فرزند سیف الدین خان اردلان از امرای اردلان در دوران محمدعلی شاه قاجار و نوه مجید¬خان اردلان از امرای دوران ناصرالدین شاه قاجار بود. او آخرین حاکم و فرماندار خاندان اردلان بود که در سال ۱۲۸۰ در شهر سقز به دنیا آمد و در سن جوانی و پس از اعدام پدرش در مراغه توسط عثمانی ها در اثنای جنگ جهانی اول و به دلیل محبوبیت پدرش با استقبال مردم و معتمدین سقز حاکم و فرماندار این شهر شد. او از امرای قدرتمند خاندان اردلان بود که منطقه سقز را در بحبوبه جنگهای جهانی و منطقه ای در شرایطی امن اداره کرد و مردم منطقه را به کمک نیروهای دولت مرکزی ایران از تجاوزات دول متخاصم بالاخص روس ها و همچنین شورشیان منطقه مانند محمد رشید¬خان محفوظ نگهداشت.
خاندان اردلان بخش بزرگی از مناطق کردنشین خاورمیانه را تحت سلطه خود داشته و این مناطق توسط آنها اداره می شد. در مورد تبار و شجره این خاندان و شروع دوره فرمانروایی آنها، روایات مختلفی وجود دارد. بر اساس برخی روایات آنها به احمد بن مروان رسیده و بعضی دیگر شخص اول این خاندان را خسرو نام آسیابان دانسته که به دستیاری ابومسلم، در زمان سفّاح بر کردستان مستولی شد یا از نسل اردشیر بابکان دانسته اند. آنها را از اعقاب صلاح الدین ایوبی نیز شمرده اند. بعضی مورخین پایه گذار این خاندان را خسرو از نوادگان شاه منصور آخرین پادشاه مروانی دانسته که از دیاربکر به میان طایفه گوران در شهرزور آمده و در سال ۵۶۴ قمری حکومتی در شهرزور و پلنگان تشکیل داده است. مردم او را «بابا اردلان» خطاب می کردند که معانی متفاوتی چون پدر روحانی، پیر، زاهد و عابد از آن مستفاد می شود و در میان طوایف کرد جایگاه قابل احترامی داشته است. بابا اردلان نه تنها رهبری معنوی طوایف خود را برعهده داشت بلکه از نظر سیاسی هم آنان را هدایت می نمود و به زهد و تقوی معروف بود. آغاز فرمانروایی آنها را اواسط قرن ششم هجری می دانند که بابا اردلان با احداث قلاع مستحکمی در ناحیه شهرزور حکومت کرد. بعد از بابا اردلان، اولاد وی قدرت بیشتری پیدا کردند و به تدریج به مناطق تحت سیطره خود افزودند. در قرن نهم هجری، دولت عثمانی قسمت هایی از قلمرو اردلان ها را تصرف کرد. این امر سبب کشمکش ها و برخوردهایی بین آنها گردید. سابقه دشمنی اردلان ها با عثمانی سبب شد تا با ظهور صفویه، این والیان جانب آنها را بگیرند و مراتب اطاعت و وفاداری خود را به دولت ایران اعلام نماید. اما دیری نپایید که با سیاست سرکوب شاه اسماعیل صفوی همزمان با شروع اختلافات بین ایران و عثمانی و دستگیری امرای قبایل کرد، امرای اردلان به عثمانی ها گرایش پیدا نموده و این زمینه ساز شکست ایران در جنگ چالدران شد.
... [مشاهده متن کامل]
سیف الله خان اردلان فرزند سیف الدین خان اردلان از امرای اردلان در دوران محمدعلی شاه قاجار و نوه مجید¬خان اردلان از امرای دوران ناصرالدین شاه قاجار بود. او آخرین حاکم و فرماندار خاندان اردلان بود که در سال ۱۲۸۰ در شهر سقز به دنیا آمد و در سن جوانی و پس از اعدام پدرش در مراغه توسط عثمانی ها در اثنای جنگ جهانی اول و به دلیل محبوبیت پدرش با استقبال مردم و معتمدین سقز حاکم و فرماندار این شهر شد. او از امرای قدرتمند خاندان اردلان بود که منطقه سقز را در بحبوبه جنگهای جهانی و منطقه ای در شرایطی امن اداره کرد و مردم منطقه را به کمک نیروهای دولت مرکزی ایران از تجاوزات دول متخاصم بالاخص روس ها و همچنین شورشیان منطقه مانند محمد رشید¬خان محفوظ نگهداشت.
خاندان اردلان بخش بزرگی از مناطق کردنشین خاورمیانه را تحت سلطه خود داشته و این مناطق توسط آنها اداره می شد. در مورد تبار و شجره این خاندان و شروع دوره فرمانروایی آنها، روایات مختلفی وجود دارد. بر اساس برخی روایات آنها به احمد بن مروان رسیده و بعضی دیگر شخص اول این خاندان را خسرو نام آسیابان دانسته که به دستیاری ابومسلم، در زمان سفّاح بر کردستان مستولی شد یا از نسل اردشیر بابکان دانسته اند. آنها را از اعقاب صلاح الدین ایوبی نیز شمرده اند. بعضی مورخین پایه گذار این خاندان را خسرو از نوادگان شاه منصور آخرین پادشاه مروانی دانسته که از دیاربکر به میان طایفه گوران در شهرزور آمده و در سال ۵۶۴ قمری حکومتی در شهرزور و پلنگان تشکیل داده است. مردم او را «بابا اردلان» خطاب می کردند که معانی متفاوتی چون پدر روحانی، پیر، زاهد و عابد از آن مستفاد می شود و در میان طوایف کرد جایگاه قابل احترامی داشته است. بابا اردلان نه تنها رهبری معنوی طوایف خود را برعهده داشت بلکه از نظر سیاسی هم آنان را هدایت می نمود و به زهد و تقوی معروف بود. آغاز فرمانروایی آنها را اواسط قرن ششم هجری می دانند که بابا اردلان با احداث قلاع مستحکمی در ناحیه شهرزور حکومت کرد. بعد از بابا اردلان، اولاد وی قدرت بیشتری پیدا کردند و به تدریج به مناطق تحت سیطره خود افزودند. در قرن نهم هجری، دولت عثمانی قسمت هایی از قلمرو اردلان ها را تصرف کرد. این امر سبب کشمکش ها و برخوردهایی بین آنها گردید. سابقه دشمنی اردلان ها با عثمانی سبب شد تا با ظهور صفویه، این والیان جانب آنها را بگیرند و مراتب اطاعت و وفاداری خود را به دولت ایران اعلام نماید. اما دیری نپایید که با سیاست سرکوب شاه اسماعیل صفوی همزمان با شروع اختلافات بین ایران و عثمانی و دستگیری امرای قبایل کرد، امرای اردلان به عثمانی ها گرایش پیدا نموده و این زمینه ساز شکست ایران در جنگ چالدران شد.
