سیـد ماجــد

[ویکی اهل البیت] ابو علی حسینی فرزند سید هاشم بحرینی معروف به سید ماجد یکی از علمای بزرگ اوایل قرن یازدهم هجری است سید فقیهی محقق و دانشمندی فصیح و خوش بیان و شاعری ادیب بود سید بیشتر سنوات عمرش در شیراز گذشت و سرانجام به کناره شاه چراغ مدفون شد. سید از معاصرین با شیخ بهائی بود و از او استفاده نموده و اجازه روایت دارد. سید علی خان مدنی در سلافه می نویسد: سید ماجد بزرگتر و عالی مقام تر از آن است که نیازمند به توصیف باشد. دریاها از توصیف و تمجید او شرمنده اند. سید دانشمند پاک طینتی است که همیشه آرامش و وقار را توأم با علم و ادب دارا بود. او در سال 1028 در شیراز وفات نمود. سید از اساتید محسن فیض رحمة الله علیه بود و مرحوم فیض در آغاز کتاب وافی به ذکر استاد و اوصاف وی اشاره نموده است. صاحب روضات می نویسد: این بزرگوار سیدی محقق و مدقق و سرایندۀ ادیب بود در تألیف سلیقۀ ارزنده و بی مانند مخصوص به خود داشت گفتار عالمانه خود را در کمال فصاحت و بلاغت و با دقت نظر ایراد می نمود به خود داشت گفتار عالمانه خود را در کمال فصاحت و بلاغت و با دقت نظر ایراد می نمود او به هنگام خطبه سرائی در آغاز نماز جمعه بر اثر شیوائی و فصاحتی که داشت برای شنیدن آن گوشها از هم سبقت می گرفتند و مجذوب او می شدند. از آثار اوست سلاسل حدید، رساله یوسفیه، وجیزه بدیعیه، حاشیه شرایع، حاشیه اثنی عشریه، حواشی او بر معالم و تهذیب شیخ و رسالۀ در مقدمه واجب صاحب روضات در اواخر ترجمه جلد هفتم می نویسد: روزی در اصفهان سید به ملاقات شیخ آمد ضمن مذاکرات آنگاه که سخن از همه جا به میان آمد شیخ بهائی تسبیح تربتی در دست داشت و آن را حرکت می داد طولی نکشید سید ماجد دید آبی از تسبیح سرازیر شد شیخ به سید گفت وضو گرفتن با چنین آبی جایز است سید جواب داد خیر زیرا این آب خیالی است و حقیقتی ندارد شیخ جواب او را پسندید.