سیستم ویدئوی خانگی

سامانه ویدئوی خانگی[ ۱] ( به انگلیسی: Video Home System ) ( که به اختصار به آن VHS نیز می گویند[ ۲] ) ، استانداردی برای کاست های ضبط آنالوگ برای مصارف خانگی بر پایه نوار مغناطیسی بود که توسط شرکت جی وی سی توسعه داده شد.
دهه ۱۹۷۰ دورانی بود که ضبط ویدئویی، اصلی ترین هم بخش گر در صنعت تلویزیون شده بود. مانند هر نوآوری در زمینه فناوری، تعداد زیادی از شرکت های کوچک و بزرگ، شروع به ایجاد و توسعه استانداردی برای ضبط تلویزیونی کردند که بتواند بخش گسترده ای از جهان پذیرای آن باشند. در قله این نوآوری ها، در صنعت ویدئو خانگی، جنگی برای توسعه استاندارد نوار ویدئویی ایجاد شد. در این زمینه دو فرم وی اچ اس و بتامکس بیشتر در معرض دید رسانه ها و عموم مردم قرار گرفتند که در نهایت در این جنگ قالب ویدئویی وی اچ اس به پیروزی رسید[ ۳] و تا پایان دوران نوار ویدئویی خانگی در این زمینه فرمانروایی کرد.
با ورود فناوری های نو و معرفی و پذیرش جهانی فرم پخش ویدئویی دی وی دی در سال ۲۰۰۰، پایه های فرمانروایی وی اچ اس در زمینه ویدئو خانگی شروع به فروریزی کرد[ ۴] تا در نهایت در سال ۲۰۰۶ استودیوهای فیلم سازی آمریکایی، عرضه فیلم های تازه خود را با قالب وی اچ اس متوقف کردند. در تاریخ ۳۱ دسامبر ۲۰۰۸، بزرگ ترین پخش کننده وی اچ اس های از پیش ضبط شده آمریکا یعنی شرکت پخش صدا و تصویر، آخرین محموله نوارهای ویدئویی وی اچ اس را به بندر پالم در ایالت فلوریدا آمریکا ارسال کرد. [ ۲]
VHS یک نوار ویدئویی قدیمی است که برای تبدیل آن به دی وی دی باید از عمل کپچر استفاده شود.
تقریباً از سال ۱۹۸۳ تا ۱۹۹۳ در اختیار داشتن و خرید و فروش دستگاه های پخش ویدئو و نوارهای VHS یا بتامکس در ایران ممنوع بود. پس از رواج سامانهٔ ماهواره و تأسیس شبکه های ماهواره ای، حساسیت ها از روی ویدئو به عنوان یک رسانهٔ فرهنگی برداشته شد. [ نیازمند منبع]