سیستم مزدوج

در شیمی، سیستم مزدوج یا کونژوگه سیستمی از اوربیتال های p متصل به هم با الکترون های غیرمستقر در یک مولکول است که در مجموع انرژی کلی مولکول را کاهش داده و پایداری را افزایش می دهد. به طور معمول به شکل پیوندهای متناوب منفرد و چندگانه نشان داده می شود. جفت های غیرپیوندی، رادیکال ها یا یون های کربنیوم ممکن است بخشی از سیستم باشند که می تواند حلقوی، غیر حلقوی، خطی یا ترکیبی از آن ها باشند. اصطلاح مزدوج در سال ۱۸۹۹ توسط شیمیدان آلمانی یوهانس تیله ابداع شد. [ ۱]
مزدوج شدن عبارت است از همپوشانی یک اوربیتال p با یک اوربیتال p دیگر در طول یک پیوند σ ( در فلزات واسطه، اوربیتال های d نیز می توانند دخیل باشند ) . [ ۲] [ ۳]
یک سیستم مزدوج دارای ناحیه ای از اوربیتال های p همپوشانی شده است که در آن موقعیت های مجاور، که در نمودارهای ساده فاقد پیوند π هستند، به صورت پل بین دو موقعیت قرار می گیرند. آن ها اجازه می دهند که الکترون های π در تمام اوربیتال های p هم ترازِ مجاور جابجا شوند. [ ۴] الکترون های π به یک پیوند یا اتم منفرد تعلق ندارند، بلکه به گروهی از اتم ها تعلق دارند.
بزرگترین سیستم های مزدوج در گرافن، گرافیت، پلیمرهای رسانا و نانولوله های کربنی یافت می شوند.
• رزونانس
• پیوند فلزی