سیستم مختصات آمریکای شمالی. سیستم مختصات آمریکای شمالی ( NAD ) در حال حاضر برای تعریف شبکه ژئودزی در آمریکای شمالی استفاده می شود و توصیفی رسمی از شکل زمین همراه با بک نقطه مبنا است. در نقشه برداری، نقشه نگاری و برنامه ریزی زمین، دو سیستم مختصات آمریکای شمالی در حال استفاده هستند: سیستم مختصات آمریکای شمالی ۱۹۲۷ ( NAD ۲۷ ) و سیستم مختصات آمریکای شمالی ۱۹۸۳ ( NAD ۸۳ ) . هر دو، سیستم های مرجع ژئودزی هستند که تفاوت های جزئی در فرضیات و اندازه گیری ها دارند.
در سال ۱۹۰۱، سازمان ژئودزی و سواحل ایالات متحده، یک سیستم مختصات افقی ملی به نام سیستم مختصات استاندارد ایالات متحده را بر اساس بیضوی کلارک ۱۸۶۶ به تصویب رساند. این داده ها قبلاً برای سیستم مختصات های منطقه ای جمع آوری شده بود، که از آن زمان همپوشانی آغاز شد. در سال ۱۹۱۳، کانادا و مکزیک این سیستم مختصات را پذیرفتند، بنابراین به سیستم مختصات آمریکای شمالی تغییر نام داد.
همان طور که داده های بیشتر جمع آوری می شد، اختلافات ظاهر شد، بنابراین سیستم مختصات در سال ۱۹۲۷، با استفاده از همان بیضوی و مبدأ، مورد تجدید نظر قرار گرفت و دوباره محاسبه شد.
از آنجایی که زمین یک بیضوی کامل نیست، بیضوی ای که بهترین شکل زمین را تقریب می زند، منطقه به منطقه، در سراسر جهان متفاوت است. کلارک ۱۸۶۶ و سیستم مختصات آمریکای شمالی در سال ۱۹۲۷ به عنوان مرجع برای آمریکای شمالی مورد بررسی قرار گرفتند. به همین ترتیب، از لحاظ تاریخی، اکثر مناطق جهان از بیضوی های اندازه گیری شده محلی برای بهترین تقریب شکل زمین در مکانهای مربوطه خود استفاده کنند. در حالی که اطمینان از بیشترین دقت محلی، باعث یکپارچه سازی و انتشار اطلاعات در سراسر مناطق مشکل دار می شود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر سال ۱۹۰۱، سازمان ژئودزی و سواحل ایالات متحده، یک سیستم مختصات افقی ملی به نام سیستم مختصات استاندارد ایالات متحده را بر اساس بیضوی کلارک ۱۸۶۶ به تصویب رساند. این داده ها قبلاً برای سیستم مختصات های منطقه ای جمع آوری شده بود، که از آن زمان همپوشانی آغاز شد. در سال ۱۹۱۳، کانادا و مکزیک این سیستم مختصات را پذیرفتند، بنابراین به سیستم مختصات آمریکای شمالی تغییر نام داد.
همان طور که داده های بیشتر جمع آوری می شد، اختلافات ظاهر شد، بنابراین سیستم مختصات در سال ۱۹۲۷، با استفاده از همان بیضوی و مبدأ، مورد تجدید نظر قرار گرفت و دوباره محاسبه شد.
از آنجایی که زمین یک بیضوی کامل نیست، بیضوی ای که بهترین شکل زمین را تقریب می زند، منطقه به منطقه، در سراسر جهان متفاوت است. کلارک ۱۸۶۶ و سیستم مختصات آمریکای شمالی در سال ۱۹۲۷ به عنوان مرجع برای آمریکای شمالی مورد بررسی قرار گرفتند. به همین ترتیب، از لحاظ تاریخی، اکثر مناطق جهان از بیضوی های اندازه گیری شده محلی برای بهترین تقریب شکل زمین در مکانهای مربوطه خود استفاده کنند. در حالی که اطمینان از بیشترین دقت محلی، باعث یکپارچه سازی و انتشار اطلاعات در سراسر مناطق مشکل دار می شود.
