سیستانی

❇️ پاسخ به این سوالات در این پست ❇️
💠 الکساندر کانینگهام باستان شناس انگلیسی در کتاب ایندوسکاهای متاخر خود درباره سیستانیان و زبانشان می نویسد :
• به این ترتیب نام سکاها بر درنگیانا به عنوان سکاستان که اکنون سیستان است تحمیل شد و زبان آنها در قرن دهم میلادی به نام سکزی هنوز صحبت می شد. صفحه۱📖
• سیستانی ها به عنوان سکاهای ساکاستان یا سیستان شناخته می شوند. صفحه۱۱۱📖
• در افسانه های حاشیه ای پهلوی مردم زابلستان به زبانی از خود به نام زاولی صحبت میکردند که از هروی هرات، از سکزی سجستان یا سیستان و از سغدی سغد، متمایز بود. صفحه۲۵۹📖
• سیستانی هایی که ما میشناسیم سکاهای سیستانند. صفحه۱۷۲📖
• اما بهرام دوم ساسانی لقب سکانشاه ( شاه سکاها ) را با فتح سکاستان یا سگستان که کشور سکاها بود به دست آورد. صفحه۱۷٠📖
💠 در صفحات 661 و 662 کتاب نامواره دکتر محمود افشار درباره زبان سیستانی ذکر شده است که :
درحالی که سیستانی لهجه سیستانی داشت، لهجه ای که ریشه آن سکایی بود و سیستانی آن روزگار سگزی بود.
گرگانی به زبان گرگانی شعر بگوید و سیستانی نفهمد و سیستانی می بایست به زبان سیستانی بگوید و رازی ( اهل ری ) نفهمد.
💠 در کتاب تاریخ و ادبیات ایران نوشته جلال الدین همائی درباره ریشه آریایی زبان سیستانی سخن گفته شده و آن را جدا از فارسی قلمداد کرده:
مثل اینکه زبان آریایی مبدا زبان:فارسی، پهلوی، ارمنی، سکزی ( سیستانی ) ، سغدی، پشتو است.
در السنة الادبا و مورخین و لغت نویسان فارسی نام چند زبان دیگر شایع است: دری، خوزی، سغدی، هروی، زاولی، سکزی ( سیستانی ) ، سریانی.
💠 در کتاب الصّیدنه فی الطّب ابوریحان بیرونی به ترجمه باقر مظفر زاده صفحه ۵۳ از زبان خاص سیستانی یا همان سکزی سخن به عمل آمده:
زبان سجستانی ( سجزی ) :زبان ساکنان سجستان ( سیستان ) است. واژه های سجستانی در صیدنه در ۵٠ عنوان دیده می شود. در شماره ۱٠۱۴ از سجستانی قدیم ( السجزیه القدیم ) و سجستانی جدید نام برده شده است. بخش عمده این واژه ها در فرهنگ های فارسی و برخی نیز در فرهنگ های هندی نوشته شده اما تشخیص بسیازی از آنها میسر نشده است.