سیسالپین گال

گالیا کیسالپینا ( به لاتین: Gallia Cisalpina همچنین Gallia Citerior یا Gallia Togata. به انگلیسی: Cisalpine Gaul ) [ ۱] بخشی از نواحی واقع در شمال ایتالیا بود که سلت ها ( گال ها ) در سده های سوم و چهارم پیش از میلاد ساکن آن بودند. گسترش روم در سال ۲۲۰ پیش از میلاد آن را ضمیمه جمهوری روم کرد و از سال ۸۱ تا ۴۲ پیش از میلاد یکی از استان های روم بود تا این که با استان ایتالیا ادغام شد. [ ۲] تا آن زمان، بخشی از سرزمین گالیا در نظر گرفته می شد که به روم نزدیک تر بود. [ ۳] زیرا سیسالپین در لاتین به معنای «این سویی» و «نزدیک» است، بر خلاف گالیا ترانس آلپینا که به معنای «گالیای آن سوی آلپ» است.
رود پو این استان را به دو بخش شمالی و جنوبی تقسیم می کرد. استان رومی سدهٔ نخست پیش از میلاد از شمال و غرب به آلپ، از جنوب به رود پو ( تا پیاچنزا ) ، آپنینی و رود روبیکن و از شرق به دریای آدریاتیک محصور می شد. [ ۴] در سال ۴۹ پ. م، ساکنان گالیای آلپ شهروندی روم را کسب کردند[ ۵] و استان در نهایت به ۴ ناحیه ( ناحیه های هشتم تا یازدهم استان ایتالیا ) تقسیم شد. [ ۶]
ممکن است فرهنگ کانگراته نشان دهندهٔ نخستین موج مهاجرت پیشاسلت ها[ ۷] در سدهٔ سیزدهم پ. م. از بخش شمال غربی آلپ باشد که پس از گذر از گردنه های آلپ به درهٔ غربی رود پو بین دریاچه های ماجوره و کومو نفوذ کرد و ساکن شد. آنان به جای به خاک سپردن مردگان، آنها را می سوزاندند. همچنین پیشنهاد شده است که حضور مردم پیشاسلتی باستانی تر تا آغاز عصر برنز ( سده های شانزدهم و پانزدهم پ. م ) قابل ردیابی است. حاملان فرهنگ کانگراته تنها یک سده همگنی آن را حفظ کردند و پس از آن با جمعیت های لیگوری ترکیب شد. به گفتهٔ تیتوس لیویوس، اقوام سلتی در دوران حکومت لوسیوس تارکوینیوس پریسکوس ( سدهٔ هفتم و ششم پ. م ) به شمال ایتالیا رسیدند و منطقهٔ میان میلان و کرمونا را اشغال کردند. میلان نیز احتمالاً در اوایل سدهٔ ششم پ. م. توسط گالیایی ها بنا نهاده شده است. نام این شهر ریشهٔ سلتی دارد و به معنی «در میانهٔ دشت» است. در سدهٔ دوم پ. م. پولیبیوس دربارهٔ همزیستی سلت ها با اتروسک ها در شمال ایتالیا در دوران پیش از غارت رم ( در سال ۳۹۰ پ. م ) نوشته بود.
لیگوری ها در ساحل شمالی مدیترانه زندگی می کردند و در سواحل جنوب شرقی فرانسه و شمال غربی ایتالیا شامل بخش هایی از توسکانی و جزیره های الب و کرس گسترش یافته بودند. قبایل لیگور در لاتیوم[ ۸] و سامنیوم[ ۹] نیز حضور داشتند. چیز زیادی از زبان لیگوری شناخته نشده است. تنها نام مکان ها و افراد باقی مانده است. به نظر می رسد شاخه ای از زبان های هندواروپایی و نزدیک به زبان های ایتالیایی و سلتی باشد. تأثیر قوی سلت ها بر زبان و فرهنگ آنها باعث شده بود که در دوران باستان به صورت سلتی - لیگوری شناخته شوند. [ ۱۰]