سیروز

سیروز یا تشمع کبدی[ ۱] ( به انگلیسی: Cirrhosis ) به التهاب شدید کبد گویند. سیروز از نظر پاتولوژی خصوصیّات معینی دارد که با طیفی از تظاهرات بالینی مشخّص همراه است. پارانشیم کبد یک ضایعهٔ مزمن غیرقابل برگشت را نشان می دهد. این ضایعات ناشی از نکروز سلولهای کبدی، کلاپس شبکه حمایتی رتیکولی ومتعاقباً رسوب بافت همبند، تغییر شکل بستر عروقی و بازسازی ندولی پارانشیم باقی مانده کبد هستند. این روند پاتولوژیک یک مسیر نهایی شایع در انواع بسیاری از آسیبهای کبدی مزمن می باشد.
از دلایل عمده سیروز الکلیسم، بیماری هپاتیت C و سیروز صفراوی است. [ ۲] بیماران سیروتیک همواره با خطر تخریب کامل کبد خود مواجه هستند.
سیروز ممکن است با نارسایی کبدی، واریس عروق مری، انسفالوپاتی کبدی، هایپرتانسیون ورید پورت، آسیت و پریتونیت باکتریال همراه باشد. درمان در موارد پیشرفته با پیوند کبد است. بعد از پیوند کبد موفق هم امکان سیروز وجود دارد درحالیکه مشاهده شده است به دلیل نداشتن علم و عدم آگاهی ، این اتفاق را به ناموفق بودن پیوند مربوط میدانند.

سیروز (cirrhosis)
(یا: تشمع) نوعی بیماری تحلیل برندۀ اعضای بدن، مخصوصاً کبد. ویژگی این بیماری تشکیل بیش از حد بافت همبند است که به ایجاد جوشگاه، آسیب در کبد، و تورم دردناک این عضو می انجامد. بعضی از علل سیروز کبدی عبارت اند از علل عفونی مثل هپاتیت ویروسی، انسداد مزمن مجرای صفراوی مشترک، الکلیسم مزمن، مصرف داروها، بیماری های خونی، نارسایی قلبی، و سوءتغذیه. غالباً بیماری علت دقیقاً مشخصی ندارد. اگر بیماری زود تشخیص داده شود، با درمان علت زمینه ای، پیشرفت سیروز را متوقف می کنند. در غیر این صورت، سیروز به اغما و مرگ منجر می شود.