سیره اخلاقی امام حسین

[ویکی فقه] امام حسین علیه السّلام ، از جمله مربیان آسمانی است که پیروی واقعی از سیره عملی و اخلاقی آن حضرت، سعادت فرد و جامعه را تضمین می نماید و آنان را به سجایای اخلاقی و فضایل انسانی می رساند. رسول خدا، اثر اجتماعی و نقش تربیتی امام حسین علیه السّلام را به «چراغ هدایت و کشتی نجات» تعبیر نموده، می فرماید: «ان الحسین مصباح الهدی وسفینة النجاة؛ همانا «حسین» چراغ هدایت، و کشتی نجات است».
«انسان» در میان موجودات، ارزشمندترین مخلوق الهی است («ولقد کرمنا بنی آدم». ) که خداوند او را در هیئت زیبا آفریده («لقد خلقنا الانسان فی احسن تقویم». ) و به وجود او افتخار نموده است («فتبارک الله احسن الخالقین»). از سوی دیگر، برای تکامل و پرورش چنین موجودی، بهترین و کامل ترین مربیانی را تعیین نموده («لقد من الله علی المؤمنین اذ بعث فیهم رسولا من انفسهم، یتلوا علیهم آیاته، ویزکیهم ویعلمهم الکتاب والحکمة...». ) تا وی را به شاهراه سعادت برساند؛ زیرا مربی خوب، در رشد و کمال افراد تحت تربیت، اثر والایی دارد.
← روایتی در فضیلت امام حسین علیه السلام
«حسین بن علی» نماد جاویدان آیات شریف: «تطهیر» («انما یرید الله لیذهب عنکم الرجس اهل البیت ویطهرکم تطهیرا». ) ، «مودت» («قل لا اسئلکم علیه اجرا الا المودة فی القربی») ؛ «مباهله» («فقل تعالوا ندع ابنائنا وابنائکم ونسائنا ونسائکم وانفسنا وانفسکم...» ) و... است. در یک کلام می توان گفت: او، تجسم قرآن است که رسول خدا در حق او می فرماید: «حسین منی، وانا من حسین. حسین از من، و من از حسینم.» بنابراین فضایل اخلاقی او، آیینه قرآن به شمار می آید. اینک به چند مورد از آن ها به طور خلاصه می پردازیم:
خودسازی
از جمله فضایل اخلاقی امام حسین علیه السّلام ، روح پاک و معنویت آن حضرت بود. ایشان لحظه ای از یاد خدا غافل نمی شد و بخش اعظم اوقاتش را به عبادت پروردگار و ذکر دعا و قرائت قرآن می گذرانید؛ چنان که فرزند عزیزش، حضرت امام سجاد علیه السّلام در این باره می فرماید: «العجب کیف ولدت، کان ابی یصلی فی الیوم واللیلة الف رکعة، من تعجب می کنم از پدرم که او چگونه صاحب فرزند شده است؟ در حالی که شبانه روز هزار رکعت نماز می خواند! » (این سخن، به کثرت عبادت امام حسین علیه السّلام اشاره دارد.)«مسروق خادم» نیز که خود از پیروان اهل بیت است، می گوید: روز «عرفه» در صحرای عرفات گردش کنان به خیمه امام حسین علیه السّلام وارد شدم. آن حضرت در جمع یاران و عاشقان مشغول خواندن قرآن و دعا بود و اشک چشمش همانند آب باران از ناودان، فرو می ریخت! راوی دیگر می گوید: چون به خدمت امام حسین علیه السّلام رسیدم، از او پرسیدم: چگونه به این حالت عبادت و خشیت رسیده ای؟ («ما اعظم خوفک من ربک؟». ) حضرت فرمود: «لا یامن یوم القیامة الا من خاف الله فی الدنیا؛ آرامش خاطر در پیشگاه الهی، در سایه تقوا و خشیت و عبادت فراهم می گردد.»از این رو، روز تاسوعا هنگامی که سپاهیان یزید تهاجم به سوی خیمه های اهل بیت را شروع کردند، آن حضرت خطاب به برادرش ابوالفضل علیه السّلام فرمود: «جانم به فدایت برادرم! سعی کن از این مهاجمان، امشب را مهلت بگیری، تا به عبادت و دعا مشغول شویم. خدا می داند که من عاشق عبادت و راز و نیازم. دوست دارم به نماز و دعا و خواندن قرآن بپردازم...» .
← عرفان امام حسین علیه السّلام
...