سیدمحمدتقی معصومی اشکوری

[ویکی فقه] این عالم ربانی و متألّه قرآنی نیز از شاگردان و تربیت یافتگان محضر معلم کامل و واصل مرحوم آیة الله آقا سید موسی زرآبادی و میرزا مهدی اصفهانی (۱۳۰۳ ـ ۱۳۶۵ ق) است. مرحوم اشکوری در سال ۱۳۱۲ ق، در اشکور دیده به جهان گشود و در ماه رجب ۱۳۵۶ ق در قریه ییلاقی شوئیل از قرای اشکور در سنّ ۴۴ سالگی رحلت نمود، و طبق وصیت او بعدها جنازه وی را به مشهد مقدس منتقل و در قبرستان معروف به گُلشور به خاک سپردند، که اکنون قبر ایشان در پایین خیابان مشهد، نزدیک پنج راه، مشخص و نرده کشی شده است. مرحوم سید از محضر استاد بزرگواری همچون حاج شیخ عباس محدث قمی، صاحب مفاتیح الجنان بهره مند شد و از وی اجازه روایتی دریافت نمود و همچنین از حضرت آیة الله میرزا مهدی اصفهانی که استاد فقه و اصول و معارف وی بود، در تاریخ ۱۹ شوال ۱۳۴۷. ق، اجازه حدیث و روایت دریافت کرد. ایشان از محضر استادان دیگری همچون حاج آقا حسین قمی و حاج میرزا محمد آقازاده خراسانی، نیز بهره مند شد. و با مرحوم شیخ علی اکبر الهیان و حاج شیخ مجتبی قزوینی و سایر علما مراوده علمی داشت. وی معلمی اخلاقی برای جامعه خود بود و به فقرا و مستمندان کمک می کرد و در نهایت قناعت زندگی می نمود، ایشان از علمای صاحب نفس و کرامات بود که در محل خودش باید بیشتر به آن پرداخته شود.
۱. ↑ مقدمه کتاب «دو چوب و یک سنگ»، تألیف آیة الله سید محمد تقی معصومی اشکوری، چ ۱۳۷۴، ص ۱۹ به بعد (با تلخیص).

منبع
سایت اندیشه قم
...

[ویکی فقه] این عالم ربانی و متألّه قرآنی نیز از شاگردان و تربیت یافتگان محضر معلم کامل و واصل مرحوم آیة الله آقا سید موسی زرآبادی و میرزا مهدی اصفهانی (۱۳۰۳ ـ ۱۳۶۵ ق) است. مرحوم اشکوری در سال ۱۳۱۲ ق، در اشکور دیده به جهان گشود و در ماه رجب ۱۳۵۶ ق در قریه ییلاقی شوئیل از قرای اشکور در سنّ ۴۴ سالگی رحلت نمود، و طبق وصیت او بعدها جنازه وی را به مشهد مقدس منتقل و در قبرستان معروف به گُلشور به خاک سپردند، که اکنون قبر ایشان در پایین خیابان مشهد، نزدیک پنج راه، مشخص و نرده کشی شده است. مرحوم سید از محضر استاد بزرگواری همچون حاج شیخ عباس محدث قمی، صاحب مفاتیح الجنان بهره مند شد و از وی اجازه روایتی دریافت نمود و همچنین از حضرت آیة الله میرزا مهدی اصفهانی که استاد فقه و اصول و معارف وی بود، در تاریخ ۱۹ شوال ۱۳۴۷. ق، اجازه حدیث و روایت دریافت کرد. ایشان از محضر استادان دیگری همچون حاج آقا حسین قمی و حاج میرزا محمد آقازاده خراسانی، نیز بهره مند شد. و با مرحوم شیخ علی اکبر الهیان و حاج شیخ مجتبی قزوینی و سایر علما مراوده علمی داشت. وی معلمی اخلاقی برای جامعه خود بود و به فقرا و مستمندان کمک می کرد و در نهایت قناعت زندگی می نمود، ایشان از علمای صاحب نفس و کرامات بود که در محل خودش باید بیشتر به آن پرداخته شود.