[ویکی فقه] بحرینی، سیّدعلی اکبر (معروف به سیّدبحرینی) از روحانیون و وعّاظ متنفذ دربار مظفرالدّین شاه قاجار (حک: ۱۳۱۳ـ۱۳۲۴) است.
اجداد وی در بحرین اقامت داشتند و پدرش چندی در شهرهای جنوب ایران زیست و سرانجام در شهر تبریز مقیم شد.
مقدّمات فارسی و عربی را در کودکی و نوجوانی فراگرفت و چون صوتی خوش و بیانی رسا و دلچسب داشت به زمره وعاظ شهر تبریز درآمد و رفته رفته در آن شهر معروف شد.
نفوذ به دربار مظفرالدین شاه
برای خواندن روضه به اندرون دربار ولیعهد (مظفّرالدین) راه یافت و از روضه خوانهای رسمی دربار او شد و دیری نگذشت که در ولیعهد نفوذ یافت و از محارم او شد.
ولیعهد، سیّد بحرینی را مستجاب الدّعوة می دانست و از اینرو، چون در ۱۳۱۳ به سلطنت رسید، سیّد را همراه خود به تهران آورد و در نزدیکی کاخ گلستان خانه ای برای او خرید و قرار شد سیّد تمام مدت در دربار در کنار شاه باشد.
به قول مهدیقلی هدایت، سیّد بحرینی یکی از پنج نفری بود که «در مزاج او (مظفرالدین شاه) متصرّف بودند» دیری نگذشت که بحرینی در تهران به شهرت رسید.
همه سفرای خارجی مقیم تهران نام او را شنیده بودند و از نفوذ فوق العاده اش خبر داشتند.
مظفرالدین شاه عقیده داشت که وجود این سیّد مستجاب الدّعوه دفع کننده هر بلیّه و چشم زخمی است، و او را حتّی در مواقعی که به قصد شکار و تفریح از تهران خارج می شد از خود دور نمی کرد.
این نفوذ باعث شد که صدراعظم و سایر رجال سیاسی آن عصر برای نیل به مقاصد خود به او تقرّب بجویند.
← سوءاستفاده از موقعیت
(۱) مهدی بامداد، شرح حال رجال ایران در قرن ۱۲ و ۱۳ و ۱۴ هجری، تهران ۱۳۵۷ش.
(۲) جواد شیخ الاسلامی، قتل اتابک، تهران ۱۳۶۷ش.
(۳) دوستعلی معیّرالممالک، رجال عصر ناصری، تهران ۱۳۶۱ش.
(۴) مهدیقلی هدایت، خاطرات و خطرات، تهران ۱۳۶۳ش، ص۹۷، ۱۲۰، ۱۳۸، ۱۴۲.
(۵) مهدیقلی هدایت، گزارش ایران، چاپ محمد علی صوتی، تهران ۱۳۶۳ش، ص۱۵۱، ۱۶۲؛
اجداد وی در بحرین اقامت داشتند و پدرش چندی در شهرهای جنوب ایران زیست و سرانجام در شهر تبریز مقیم شد.
مقدّمات فارسی و عربی را در کودکی و نوجوانی فراگرفت و چون صوتی خوش و بیانی رسا و دلچسب داشت به زمره وعاظ شهر تبریز درآمد و رفته رفته در آن شهر معروف شد.
نفوذ به دربار مظفرالدین شاه
برای خواندن روضه به اندرون دربار ولیعهد (مظفّرالدین) راه یافت و از روضه خوانهای رسمی دربار او شد و دیری نگذشت که در ولیعهد نفوذ یافت و از محارم او شد.
ولیعهد، سیّد بحرینی را مستجاب الدّعوة می دانست و از اینرو، چون در ۱۳۱۳ به سلطنت رسید، سیّد را همراه خود به تهران آورد و در نزدیکی کاخ گلستان خانه ای برای او خرید و قرار شد سیّد تمام مدت در دربار در کنار شاه باشد.
به قول مهدیقلی هدایت، سیّد بحرینی یکی از پنج نفری بود که «در مزاج او (مظفرالدین شاه) متصرّف بودند» دیری نگذشت که بحرینی در تهران به شهرت رسید.
همه سفرای خارجی مقیم تهران نام او را شنیده بودند و از نفوذ فوق العاده اش خبر داشتند.
مظفرالدین شاه عقیده داشت که وجود این سیّد مستجاب الدّعوه دفع کننده هر بلیّه و چشم زخمی است، و او را حتّی در مواقعی که به قصد شکار و تفریح از تهران خارج می شد از خود دور نمی کرد.
این نفوذ باعث شد که صدراعظم و سایر رجال سیاسی آن عصر برای نیل به مقاصد خود به او تقرّب بجویند.
← سوءاستفاده از موقعیت
(۱) مهدی بامداد، شرح حال رجال ایران در قرن ۱۲ و ۱۳ و ۱۴ هجری، تهران ۱۳۵۷ش.
(۲) جواد شیخ الاسلامی، قتل اتابک، تهران ۱۳۶۷ش.
(۳) دوستعلی معیّرالممالک، رجال عصر ناصری، تهران ۱۳۶۱ش.
(۴) مهدیقلی هدایت، خاطرات و خطرات، تهران ۱۳۶۳ش، ص۹۷، ۱۲۰، ۱۳۸، ۱۴۲.
(۵) مهدیقلی هدایت، گزارش ایران، چاپ محمد علی صوتی، تهران ۱۳۶۳ش، ص۱۵۱، ۱۶۲؛
wikifeqh: علی_اکبر_بحرینی